Και ξαφνικά εκεί που όλα στη μοναχική ζωή σου ήταν μια χαρά, πραγματικά μια χαρά, συνειδητοποιείς πως κάτι έλειπε. Και τώρα το ζητάς. Και τώρα σε έχει σαρώσει, σου έχει κάνει κατάληψη στις σκέψεις και δε λέει να ξεκολλήσει. Κι εσύ φοβάσαι, θες να γυρίσεις πίσω στο λαγούμι σου και να κλειστείς εκεί για πάντα.

Μια σχέση σα τη θάλασσα η δική μας. Τη μια γαλήνια και όμορφη, την άλλη φουρτουνιασμένη κι έτοιμη να σε πνίξει στα βάθη της. Δεν υπήρχε ποτέ με μας μέση οδός, δεν υπήρχε ποτέ με εμάς μέτριο…ή του ύψους ή του βάθους.

Και βρέθηκα πάλι απόψε μόνη με τις σκέψεις μου, και περπάτησα στα μονοπάτια του χθες, αργά και σιωπηλά, μη τυχόν και ξυπνήσω εκείνες τις αναμνήσεις που πονάνε. Τις έθαψα βλέπεις, τις καταχώνιασα σε ένα παλιό σκουριασμένο σεντούκι του μυαλού μου και δε τολμάω να τις αγγίξω.

Χρόνος. Αμείλικτος. Αδυσώπητος. Δικάζει, κρίνει, καταδικάζει. Κι έρχεται η στιγμή που γίνεται ο απολογισμός.

Δε σε θέλει. Στο έχει δείξει, ή ακόμα χειρότερα στο έχει πει ξεκάθαρα. Κι εσύ εκεί, επιμένεις. Χτυπιέσαι μέσα νύχτα, καταστρώνεις σχέδια για το πως να τον/την φέρεις πίσω και ολόκληρη η ύπαρξή σου έχει γίνει μια εμμονή προς αυτό το άτομο.

Δεν είμαι από τις γυναίκες που περιμένουν. Ούτε είμαι και το κοριτσάκι που θα τρέξει ξοπίσω σου. Έμαθα στη ζωή μου πως όταν κάποιος θέλει κάποιον άλλο, θα γυρίσει τη γη ανάποδα για να είναι μαζί του. Όλα τα άλλα είναι “να ‘χαμε να λέγαμε”. Δικαιολογίες και τρίχες κατσαρές.

Αγαπητέ μελλοντικέ σύντροφε της μάνας μου. Και λέω “μάνας” γιατί αυτή η λέξη βγαίνει από την ψυχή μου, είναι ένα με την ύπαρξή μου…είναι ό,τι πιο ιερό θα ξεστομίσουν ποτέ τα χείλη μου…..μάνα.

Ο άντρας λένε πρέπει να είναι σαν το ακριβό κονιάκ. Τη δύναμή του και τη γεύση του να την ξέρουν λίγες. Αν την ξέρουν πολλές, είναι φτηνή μπύρα.

Θα μου πείτε τώρα..και ποιος σε όρισε εσένα ειδικό σε ζητήματα φλερτ; Και άραγε όλες οι γυναίκες θέλουν να φλερτάρονται με τον ίδιο τρόπο; Όχι ρε παιδιά, δεν είμαι ειδικός.