Και ξυπνάς ένα πρωί από το κουδούνισμα του τηλεφώνου, κι εκεί που προσπαθείς να ανοίξεις τα μάτια σου και να συνειδητοποιήσεις τι γίνεται ακούς “έφυγε…σταμάτησε η καρδιά του”. Και προσπαθείς να καταλάβεις αν ακόμα κοιμάσαι ή αν βλέπεις ένα τρομερό εφιάλτη. “Ποιος; Τι; Μα τι λες;” ψελλίζεις, χωρίς καλά καλά να μπορείς να αντιληφθείς τι σου λέει η φωνή από την άλλη γραμμή. “Ο πρώην άντρας σου” ξαναλέει η φωνή.

Συγγνώμη παιδί μου.
Συγγνώμη που ίσως εγωιστικά σε έφερα σε ένα κόσμο που κανείς γονιός δε θα ήθελε για το παιδί του.
Συγγνώμη που σε έφερα σε ένα κόσμο που στους ήρωες βάζει χειροπέδες και τους εγκληματίες τους αφήνει ελεύθερους.