Δεν ξέρω πια να λέω όμορφα λόγια, μου τα κλέψανε. Δεν ξέρω πια να δίνω αγκαλιές μεγάλες, ζεστές, μου τις άδειασαν.

Δε φταίνε αυτοί βρε μάτια μου. Κάποιοι τους έκαναν έτσι, κάποιοι τους έφεραν σε αυτό το σημείο, κάποιοι τους μετέτρεψαν σε συναισθηματικά ανάπηρους. Γιατί πλέον...ανάπηροι είναι...μια και δεν μπορούν να βιώσουν τον έρωτα, την αγάπη, τη ζωή...ανάπηροι είναι. Αλλά δε φταίνε αυτοί...αυτοί που τους "χάλασαν" φταίνε... αλλά για αυτούς όπως πάντα ούτε λόγος...

Και φυσικά άλλον άνθρωπο γνωρίζεις και άλλον άνθρωπο χωρίζεις, γιατί κι εσύ άλλος άνθρωπος είσαι πια, γιατί αν ήταν όπως τον γνώρισες...δε θα τον χώριζες.

Η πόλη κοιμάται, η πλάση ησυχάζει μα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, κάτι νυχτοπούλια, που το μάτι τους δεν κλείνει. Είναι 3 τα ξημερώματα, η ώρα τους.

Βρε κορίτσια μου, βρε κούκλες μου όμορφες, γιατί; Γιατί ξεκατινιάζεστε; Γιατί τρέχετε με την πρώτη ευκαιρία να βγάλετε η μία τα μάτια της άλλης; Τι κακό είναι αυτό με εμάς τις γυναίκες ρε σεις;

Έλα εδώ βρε κούκλα μου να σου πω. Εγώ κι εσύ, γυναίκα προς γυναίκα. Έλα κάτσε να κάνω καφέ και να σου τα ψάλλω λιγάκι. Από αγάπη μωρέ. Κάτσε σου λέω.

Έλα εδώ ρε αγόρι μου να στα πω, έτσι για το γαμώτο. Προσπάθησα ξέρεις, προσπάθησα πολύ. Προσπάθησα όσο δεν έπρεπε να προσπαθήσω.

Διάβαζα κάπου προχθές πως αν δώσεις σε κάποιον μια ευκαιρία είναι σα να του δίνεις μια δεύτερη σφαίρα για το όπλο του, γιατί δε σε πέτυχε με την πρώτη.

Πολλά μπορώ να ανεχτώ στη ζωή μου αλλά η αδικία με τρελαίνει, με βγάζει έξω από τα ρούχα μου. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην αδικία εις βάρος μου, μιλάω γενικότερα.

Ακούω από μικρή για αυτό το περίφημο "άλλο μισό". Τι θα πει ρε φίλε άλλο μισό; Μισοί γεννιόμαστε δηλαδή; Και τι γίνεται αν δε το βρεις ποτέ; Πεθαίνεις μισός;