
Κάποιοι γεννήθηκαν μόνο για να φταίνε
Ξέρεις αυτούς τους ανθρώπους. Είναι εκείνοι που, ό,τι κι αν συμβεί, θα βρεθεί ένας τρόπος να τους ρίξουν το φταίξιμο. Χάλασε το ίντερνετ; Αυτοί κάτι έκαναν λάθος. Έβρεξε καταρρακτωδώς και πλημμύρισε ο δρόμος; Κάπως θα ευθύνονται. Δεν βγήκε καλά το φαγητό; Μα φυσικά, πάλι αυτοί φταίνε. Είναι εκείνοι που, από μικροί, έμαθαν να απολογούνται χωρίς...
Κουράστηκα, ρε συ.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου. Δεν ήταν μια στιγμή, ένα γεγονός, ένα «μπαμ» που με άλλαξε από τη μια μέρα στην άλλη. Ήταν λίγο λίγο. Ήταν σαν να έκλεινε η πόρτα σιγά σιγά, μέχρι που κάποια στιγμή την κλείδωσα κιόλας. Και ξέρεις τι είναι το χειρότερο;Ότι κανείς δεν το πρόσεξε....
Έτσι να με θυμάστε, θέλω..
Θέλω να με θυμάστε όπως τότε που παίζαμε «αεροπλανάκι» στον καναπέ του σαλονιού, με τα γέλια σας να γεμίζουν το σπίτι. Όπως εκείνες τις στιγμές που καθόμασταν μαζί μπροστά στην οθόνη, με γαριδάκια και πατατάκια, φωνάζοντας και ζητωκραυγάζοντας για την Ελλάδα στη Eurovision. Θέλω να θυμάστε τις βόλτες μας στα λούνα παρκ, τα τρενάκια που...
Κάθε φορά που λες «μπορώ» αντί για «δεν αντέχω άλλο»
Όταν νιώθεις ότι δεν αντέχεις άλλο, ότι θέλεις να τα παρατήσεις, θυμήσου αυτό: Υπάρχουν μικροί άνθρωποι που σε κοιτάζουν. Και δεν σε βλέπουν απλά – σε παρατηρούν, σε μελετούν, σε θαυμάζουν. Βλέπουν πώς σηκώνεσαι όταν πέφτεις. Πώς, ακόμα και στις πιο δύσκολες μέρες, βρίσκεις τη δύναμη να χαμογελάσεις. Πώς παλεύεις για τα όνειρά σου, για...
Πόσο ακόμα;
Ξέρεις τι σημαίνει να πέφτεις ξανά και ξανά; Να νιώθεις τη γη να σε τραβάει κάτω, πιο χαμηλά από ό,τι πίστευες ότι αντέχεις; Είναι εκείνη η στιγμή που λες στον εαυτό σου, “Όχι άλλο. Δεν μπορώ άλλο.” Αλλά, κάπως, πάντα σηκώνεσαι. Κάθε σφαλιάρα αφήνει σημάδι. Κάθε πτώση κλέβει κάτι από σένα. Την πίστη σου στους...
Μην κάνεις τον πόνο διαγωνισμό
Όταν κάποιος σου ανοίγεται, όταν με σπασμένη φωνή σου λέει “Δεν αντέχω,” δεν σε κάλεσε να του πεις τη δική σου ιστορία. Δεν θέλει να ακούσει ότι “Άλλοι περνάνε χειρότερα” ή ότι “Αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που έχω ζήσει εγώ.” Σου ζητάει να τον ακούσεις. Να τον νιώσεις. Και εσύ; Βιάζεσαι να...

Jenny Giann
Οι λέξεις πάντα ήταν το καταφύγιό μου, η διέξοδός μου, η δύναμή μου, ο μαγικός κόσμος μου. Πλησιάζοντας λοιπόν τα πρώτα -ήντα και έχοντας γνωρίσει και αγαπήσει πλέον βαθιά τον εαυτό μου, ζώντας τη ζωή που θέλω και όχι τη ζωή που πρέπει, αποφάσισα τις λέξεις μου να τις κάνω φωνή. Τη φωνή μου. Μαχήτρια γυναίκα, μαχήτρια μαμά και μαχήτρια της ελευθερίας.
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
Το πρόβλημά σου είσαι εσύ!
Δε μου λείπεις εσύ στην πραγματικότητα…
Δεν είναι Αύγουστος αυτός…
Μην ακούς για να απαντήσεις…
Τα πράγματα είναι απλά…εμείς τα κάνουμε πολύπλοκα
Ραδιοφωνικές Εκπομπές

