Χτυπάει το τηλέφωνο. “Σε χρειάζομαι” μου λέει. Κι αρχίζει να μου αραδιάζει τα παράπονά της. “Είσαι ηλίθια” της λέω. “το ξέρω” μου απαντάει αυτή. Κι αυτό αγαπητοί μου είναι φιλία, πραγματική φιλία.

Δε θέλω κάποιον να μου χαϊδέψει τα αυτιά και να μου λέει πάντα πόσο δίκιο έχω. Δε θέλω κάποιον που θέλει μόνο να ακούει όμορφα λόγια και ότι έχω πάντα δίκιο. Δεν είναι αυτό φίλος.

Φίλος είναι αυτός που θα σου πει ότι έκανες μ@λακία αλλά θα είναι εκεί για σένα.

Φίλος είναι αυτός που όταν θα είσαι στα πατώματα, αν δε μπορεί να σε σηκώσει, θα κάτσει στα πατώματα μαζί σου.

Φίλος είναι αυτός που θα σου πει “αυτό που θες να κάνεις είναι βλακεία”, αλλά παρόλα αυτά θα την κάνει μαζί σου.

Είναι αυτός που ξέρει τα πάντα για σένα, που έχει δει τη σκοτεινή πλευρά σου και την αγαπάει όσο αγαπάει και τη φωτεινή σου. Είναι αυτός που θα σου πει τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη χωρίς να διστάζει και χωρίς να φοβάται πως θα παρεξηγηθεί.

Δε θέλουμε κόλακες ρε! Τέτοιους μπορούμε να βρούμε με τη σέσουλα. Έναν άνθρωπο που να μας αγαπάει και να μας καταλαβαίνει και θα είναι εκεί στα δύσκολα να σε πιάσει από το χέρι αλλά και στα εύκολα να χαρεί μαζί σου.

Αυτοί είναι οι φίλοι οι πραγματικοί. Κι αν είσαι τυχερός θα βρεις έναν-δύο τέτοιους στη ζωή σου. Δε χρειάζεσαι παραπάνω. Κι ένας φτάνει. Οι πολλοί είναι όχλος.

Υ.Γ Αφιερωμένο στη Χαρούλα μου…είσαι ηλίθια ρε!