Ξέρεις να λες αλήθειες. Στους άλλους. Να τους τα χώνεις όταν χρειάζεται, να μη χαρίζεσαι, να ξεμπροστιάζεις ψέματα και υποκρισίες. Μπράβο σου. Κι όταν μένεις μόνος σου; Όταν πέφτει η νύχτα κι είναι μόνο οι σκέψεις σου εκεί, τι κάνεις;
Σε εκείνες τις στιγμές, τολμάς να πεις αλήθειες στον εαυτό σου; Ή τις μασάς, τις στρογγυλεύεις, τις κάνεις πιο εύπεπτες για να μη σε πονέσουν;
Η αλήθεια είναι πως όλοι το κάνουμε. Λίγο, πολύ, εξαρτάται από το πόσο αντέχουμε. Κρύβουμε πίσω από δικαιολογίες τις λάθος επιλογές μας. Ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους για τις πληγές που κουβαλάμε. Κλείνουμε τα μάτια μπροστά στις αδυναμίες μας, γιατί το να τις παραδεχτούμε σημαίνει ότι ίσως χρειαστεί να αλλάξουμε. Και η αλλαγή δεν είναι εύκολη.
Αλλά αν δεν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, τότε με ποιον; Αν δε σταθείς απέναντι στον καθρέφτη και πεις “Ναι, έκανα λάθος”, “Ναι, φοβάμαι”, “Ναι, πληγώθηκα”, πώς θα πας παρακάτω;
Η αλήθεια δεν είναι πάντα όμορφη. Συχνά πονάει, κόβει σαν μαχαίρι. Όμως, στο τέλος της ημέρας, είναι το μόνο που μπορεί να σε ελευθερώσει. Τόλμα να την πεις. Στον εαυτό σου πρώτα. Και μετά, βλέπεις…