Όταν κάποιος σου ανοίγεται, όταν με σπασμένη φωνή σου λέει “Δεν αντέχω,” δεν σε κάλεσε να του πεις τη δική σου ιστορία. Δεν θέλει να ακούσει ότι “Άλλοι περνάνε χειρότερα” ή ότι “Αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που έχω ζήσει εγώ.” Σου ζητάει να τον ακούσεις. Να τον νιώσεις. Και εσύ; Βιάζεσαι να…
Τι γίνεται όμως όταν αντί για κάτω, πέφτεις έξω; Τι γίνεται όταν ο άνθρωπος που εμπιστεύθηκες, είτε λέγεται σύντροφος, είτε φίλος, είτε οτιδήποτε άλλο, σε απογοητεύσει; Τι κάνεις όταν διαπιστώσεις πως ήταν λίγος; Πως τα λόγια και οι υποσχέσεις ήταν μόνο αυτό; Από εκεί πως ξανασηκώνεσαι;
Στις χειρότερες στιγμές σου, συμβαίνει και κάτι υπέροχο. Μαθαίνεις ποιοι είναι πραγματικά δίπλα σου, ποιοι δεν είναι, ποιοι δεν ήταν ποτέ… Μαθαίνεις πως στην τελική μόνο εσένα έχεις. Μόνο στα δικά σου πόδια και χέρια μπορείς να στηριχτείς, γιατί αν τολμήσεις και βασιστείς σε άλλον, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα γκρεμοτσακιστείς. Λόγια που ξεπηδούν…
Και τέτοιος άνθρωπος να είσαι κι εσύ ρε! Από λόγια και χλιαρές σχέσεις και φιλίες χορτάσαμε. Να είσαι ο άνθρωπος του “κλείνω κι έρχομαι” για αυτούς που πραγματικά αγαπάς. Να γίνεσαι ο ώμος για τα δάκρυά τους, η αγκαλιά, το χάδι και το στήριγμα όταν χρειαστεί. Κι αν δε μπορείς να βοηθήσεις αλλιώς, να είσαι και πάλι εκεί. Δεν έχει σημασία αν έχεις τις λύσεις. Σημασία έχει πως είσαι δίπλα τους.
Με ρωτάς γιατί γράφω…να σου πω λοιπόν… Γράφω για όλα όσα κάποτε ίσως ήθελα να πω και ποτέ δεν είπα. Αλλά δε γράφω μόνο για μένα. Γράφω και για σένα.
Ξέρεις για ποιους μιλάω. Για εκείνους του “φίλους” ή συγγενείς που μπορεί να κάνει μήνες να δεις ή να μιλήσεις, αλλά μόλις κάτι χρειαστούν, σου χτυπούν αμέσως την πόρτα και τα τηλέφωνα.
Πότε θα το καταλάβεις επιτέλους; Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν μάτια μου. Ίσως να σου δείξουν για λίγο αυτό που θέλεις, αλλά κατά βάθος οι ίδιοι μένουν. Οι συμπεριφορές αλλάζουν, ο χαρακτήρας όχι. Μέρος αυτού υπάρχει στα γονίδιά μας και το υπόλοιπο διαμορφώνεται μέχρι τα 5-6. Τέλος.
Χτυπάει το τηλέφωνο. “Σε χρειάζομαι” μου λέει. Κι αρχίζει να μου αραδιάζει τα παράπονά της. “Είσαι ηλίθια” της λέω. “το ξέρω” μου απαντάει αυτή. Κι αυτό αγαπητοί μου είναι φιλία, πραγματική φιλία.
ρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Από τότε που πρωτογνωριστήκαμε υπάρχει μεταξύ μας κάτι το μαγικό, σα μια αόρατη κλωστή που μας δένει. Μια κλωστή που ό,τι και να κάνουμε, όπου και να μας πάει η ζωή, εμείς κάπου, κάπως καταλήγουμε να ξαναβρεθούμε.