“Δεν είναι ρε φίλη όπως όταν τον γνώρισα” μου λέει η άλλη, “θα τον χωρίσω”. “Τότε μου έστελνε μηνύματα, μου έφερνε λουλούδια, τώρα τίποτα”.

Μα φυσικά δεν είναι όπως τον γνώρισες, ούτε και εσύ άλλωστε. Στην αρχή όλοι φοράμε την “καλή” μας μάσκα. Όχι δεν εννοώ ότι προσποιούμαστε, που μπορεί να συμβαίνει και αυτό. Μιλάω για το γεγονός ότι όλοι παρουσιάζουμε τον καλύτερό μας εαυτό στον άλλο. Γιατί; Γιατί θέλουμε να του αρέσουμε φυσικά. Προσπαθούμε να κρύψουμε τα ελαττώματά μας, τις σκοτεινές πτυχές μας, τις πληγές μας..

Και μετά; Τι γίνεται μετά; Τι γίνεται όταν αρχίζουν και φαίνονται όλα τα κουσούρια μας και τα κουσούρια του άλλου, όλες εκείνες οι μικρές ιδιαιτερότητες που μας κάνουν….εμάς; Τότε φαίνεται αν πραγματικά είναι ο άλλος για μας και εμείς για αυτόν.

Γιατί στην αρχή αγάπη μου όλοι καλοί είμαστε. Σα το παγώνι που απλώνει τα όμορφα φτερά του για να προσελκύσει το αντίθετο φύλο. Έτσι και εμείς, περιποιημένοι, όμορφοι, με καλή συμπεριφορά, φέρνουμε όλα μας τα θετικά μπροστά και θάβουμε τα αρνητικά.

Κι όταν αυτά αρχίζουν να εμφανίζονται η σχέση ή θα ανθίσει ή θα πάει περίπατο. Γιατί τα όμορφα και τα θετικά αρέσουν σε όλους. Το θέμα είναι να μπορείς να ανεχτείς και τα αρνητικά. Το θέμα δεν είναι το κατά πόσο σου αρέσουν τα προτερήματα του άλλου, αλλά το κατά πόσο μπορείς να αντέξεις και να τα βρεις με τα μειονεκτήματα…

Κι αν δεν μπορείς να αγαπήσεις την όχι και τόσο όμορφη πλευρά του άλλου και αυτός τη δική σου, δεν είναι αγάπη ρε μάτια μου…ενθουσιασμός ήταν…προσδοκίες ήταν…και δε θα πάει πουθενά. Και θα φτάσει να κατηγορεί ο ένας τον άλλο ότι άλλαξε…μα δεν άλλαξε…αυτός ήταν. Απλά εσύ δεν τον ήξερες.

Και φυσικά άλλον άνθρωπο γνωρίζεις και άλλον άνθρωπο χωρίζεις, γιατί κι εσύ άλλος άνθρωπος είσαι πια, γιατί αν ήταν όπως τον γνώρισες…δε θα τον χώριζες.