Σε πλήγωσαν, σε πρόδωσαν, σου φέρθηκαν άσχημα. Κι εσύ είσαι στα πατώματα κι ένα “ΓΙΑΤΙ” πλανάται πάνω απ’ το κεφάλι σου. Γιατί σε μένα; Γιατί πάλι; Γιατί, γιατί, γιατί.

Στάθηκες όμως ποτέ σου να αναρωτηθείς μήπως φταις εσύ; Στάθηκες. Και τι συμπέρασμα έβγαλες; “Δίνω πολλά” θα μου πεις. “Κοιτάω τον άλλο περισσότερο κι όχι εμένα” θα σκεφτείς. “Είμαι απλά άτυχη/ος”. Μάλιστα. Να σου πω… δε δίνεις πολλά, απλά τα δίνεις σε λάθος άτομα. Και την τύχη μας την φτιάχνουμε μόνοι μας… όσο για το γεγονός ότι δεν κοιτάς εσένα…από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα.

Όταν εσύ δε νοιάζεσαι για σένα, όταν εσύ δεν αγαπάς πραγματικά εσένα, πως θες ο άλλος να σου δώσει αυτό που ούτε εσύ δε δίνεις στον εαυτό σου; Όταν εσύ φέρεσαι σε εσένα σα να είσαι η τελευταία τρύπα του ζουρνά ο άλλος γιατί να σου φερθεί διαφορετικά; Όταν τρέχεις πίσω από κάποιον σα σκυλάκι και λες “ναι” σε όλα, αντίθετα με τα δικά σου θέλω και ανάγκες, έτσι ακριβώς θα σου φερθεί και αυτός, σα σκυλάκι.

Όλα ξεκινούν από εμάς κι από τη σχέση μας με εμάς. Κι όταν αυτή η σχέση χωλαίνει, θα χωλαίνουν και όλες οι υπόλοιπες. “Μα εγώ τα έχω καλά με μένα” θα μου πεις. Κι απ’ την άλλη πέφτεις σε μία αποτυχημένη σχέση πίσω από την άλλη, σε ανθρώπους που σε εκμεταλλεύονται, που σου λεν ψέματα, που σου δίνουν λακκούβες ενώ εσύ θεωρείς πως αξίζεις κορυφές. Μήπως όμως δεν το νιώθεις πραγματικά ότι σου αξίζουν κορυφές; Μήπως αυτό είναι μόνο η μάσκα που έχεις βάλει και έχεις πείσει τον εαυτό σου πως είναι έτσι; Γιατί αν ήταν πραγματικά έτσι, αν πραγματικά πίστευες ότι αξίζεις τα καλύτερα, δε θα συμβιβαζόσουν με τα χειρότερα κι ούτε θα τα ανεχόσουν.

Άρα; Τι φταίει; Τι συμβαίνει; Μήπως τελικά η τραυματισμένη σου ψυχή λέει στο υποσυνείδητό σου ότι δεν σου αξίζουν τελικά όλα όσα νομίζεις; Έχω συνειδητοποιήσει ότι άνθρωποι που ειλικρινά αξίζουν πολλά περισσότερα, ερωτεύονται ανθρώπους που δεν τους αξίζουν. Πάντα προερχόταν από την ανασφάλεια, ή από μια έλξη για την αισθητική, ή απλώς από μια χαμηλή αίσθηση αυτοεκτίμησης. Δεν πιστεύουν ότι αξίζουν καλύτερα και επομένως συμβιβάζονται με ανθρώπους που τους φέρονται άσχημα.

Ο λόγος που πληγωνόμαστε, ο λόγος που αφήνουμε αυτούς τους ανθρώπους να μπουν στη ζωή μας και να μας πονέσουν, είναι επειδή πιστεύουμε ότι αυτό μας αξίζει. Αυτό το αίσθημα ανασφάλειας, ότι δεν θα είμαστε ποτέ αρκετά καλοί, που επιτρέπει σε αυτούς τους ανθρώπους να έρχονται στη ζωή μας σε στιγμές ευπάθειας και να μας φέρονται άσχημα.

Επομένως τι κάνουμε; Δουλειά. Εσωτερική, σκληρή δουλειά. Κι αν δε μπορούμε μόνοι μας, τότε με κάποιον ειδικό. Γιατί πολλές φορές, ή μάλλον, τις περισσότερες φορές νομίζουμε εγωιστικά πως μπορούμε να τα φτιάξουμε όλα μόνοι μας, ή νομίζουμε πως ήδη τα φτιάξαμε…πως είμαστε καλά με εμάς, μέχρι να έρθει η επόμενη σφαλιάρα από τον επόμενο λάθος άνθρωπο. Γιατί όσο και να προσπαθείς για το αντίθετο, κατά βάθος πάντα θα διαλέγεις αυτό που νομίζεις που σου αξίζει….