Συγγνώμη για όλες τις φορές που σε έστησα στον τοίχο πυροβολώντας σε, ρίχνοντας πάνω σου όλη την επίκριση και αυστηρότητα.

Συγγνώμη για όλες τις φορές που σε αδίκησα, υπερεκτιμώντας άλλους.

Συγγνώμη για κάθε φορά που σε πρόδωσα.

Συγγνώμη που πάντα άκουγα τα “θέλω” των άλλων και ποτέ τα δικά σου.

Συγγνώμη για τις ξένες ενοχές που σε φόρτωσα, τσαλακώνοντας την αθωότητά σου.

Συγγνώμη για κάθε όνειρο και προσδοκία σου που δεν εκπληρώθηκε γιατί σε αμέλησα.

Συγγνώμη γιατί αποξενώθηκα από το μόνο άτομο που δεν έπρεπε. Από εσένα.

Συγγνώμη που κράτησα όλη μου την ευαισθησία για τους άλλους, ελπίζοντας να πάρω μια θέση στη ζωή τους, και έδινα όλη μου τη σκληρότητα σε εσένα.

Συγγνώμη που δε σε αγάπησα και δε σε εκτίμησα όσο έπρεπε, που δε σε υπερασπίστηκα.

Σου χρωστάω επίσης και μια αγκαλιά.

Για όσα άντεξες.

Για όσα δε σε λύγισαν.

Για το φορτίο που κουβάλησες χωρίς να σου αναλογεί.

Για τη σιωπή στην οποία έπνιγες χιλιάδες ουρλιαχτά. Τα δικά μου ουρλιαχτά.

Μια αγκαλιά γιατί είσαι πάντα εκεί, από την πρώτη στιγμή της ζωής μου.

Καιρός να σταματήσω να σε βλέπω σαν εχθρό.

Καιρός να σου δώσω αυτά που σου αξίζουν.

Καιρός να με συγχωρέσω.