Αυτός δεν είναι Αύγουστος.
Αύγουστος ήταν όταν περνούσα τις ημέρες μου στο χωριό της μαμάς μου και τριγυρνούσα με όλα τα παιδιά στα δρομάκια, τα ρυάκια και τα χωράφια του χωριού.
Αύγουστος ήταν όταν σημείωνα στο ημερολόγιο και γιόρταζα με χαρά τη μέρα που έτρωγα το πρώτο παγωτό του καλοκαιριού και μετά συγκρίναμε με τους φίλους μου πόσα έχει φάει ο καθένας.
Αύγουστος ήταν όταν κυκλοφορούσα όλη μέρα με το μαγιό και δεν έβλεπα την ώρα να μπω στη θάλασσα και να παίξω με την παρέα μου. Και μετρούσαμε και συγκρίναμε και το πόσα μπάνια κάναμε. Και κάναμε «πατητές» ο ένας στον άλλο, μακροβούτια, παιχνίδι με το τόπι και άλλα πολλά..
Αύγουστος ήταν όταν τα παιδιά του χωριού μου έμαθαν πρώτη φορά να οδηγώ τρακτέρ στα 13 μου…εγώ το κορίτσι της πόλης. Και είχα τέτοια χαρά!!
Αύγουστος ήταν όταν κρυβόμουν μέσα στα «κοφίνια» του γείτονα για να με πάρει χαράματα μαζί τους στο χωράφι να μαζέψουμε καπνά και να φάμε ντομάτα με τυρί κάτω από μια σκιά το μεσημέρι.
Αύγουστος ήταν όταν «έκλεψα» το γαϊδούρι του γείτονα για να πάμε με φίλους να κλέψουμε καρπούζια από ένα μποστάνι και αφού φάγαμε μας πήρε ο ύπνος κάτω από ένα δέντρο και τσίριζε η γυναίκα του να επιστρέψω το γάιδαρο.
Αύγουστος ήταν όταν δεν αφήναμε πανηγύρι για πανηγύρι εκεί στα χωριά των Σερρών και όχι μόνο, που χορεύαμε μέχρι πρωίας, που φλερτάραμε αθώα κάπου εκεί στην εφηβεία…και που δώσαμε το πρώτο μας φιλί στο όμορφο αγόρι από το διπλανό χωριό.
Αύγουστος ήταν όταν τα γόνατά μας ήταν ματωμένα αλλά οι ψυχές μας γεμάτες χαρά, τα πρόσωπά μας χαμογελαστά και η καρδιά μας πετούσε. Όταν τα αισθήματα ήταν αγνά, όταν τα παιδιά ήταν παιδιά, και οι μέρες ξέγνοιαστες.
Αυτό ήταν Αύγουστος……όχι αυτό που ζούμε τώρα.