Ακούμε τόσα χρόνια φράσεις του τύπου “όσο το φτύνεις τόσο κολλάει”, και το λυπηρό είναι ότι αναφέρονται σε ανθρώπους. Δεν είναι γραμματόσημα οι ανθρώπινες ψυχές, και αν τους φέρεσαι έτσι το “γράμμα” κάποια στιγμή θα φύγει…

Οι άνθρωποι θέλουν να είσαι εκεί, να νοιάζεσαι, να αγαπάς, να αγκαλιάζεις, να συμπαραστέκεσαι. Δεν είναι παιχνιδάκια να τα παίζεις μέχρι να τα βαρεθείς, δεν είναι στόχοι που πρέπει να κατακτήσεις. Όταν αδιαφορείς, μπορεί στην αρχή να δεις αντίδραση, να δεις να σε ψάχνουν, να αναρωτιούνται, αλλά πίστεψέ με δε θα κρατήσει για πολύ. Και σίγουρα δεν είναι αυτή η βάση που θες σε μια σχέση.

Όταν δώσεις αγάπη, αγάπη θα πάρεις. Κι αν δεν πάρεις, σημαίνει πως αυτή η αγάπη δεν ήταν για σένα. Και αν μη τι άλλο, θα ξέρεις πως εσύ έδωσες, ένιωσες. Θα μου πεις, πονάει. Ναι το ξέρω πονάει. Αλλά όπως λέει και το τραγούδι “ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο”

Δεν είναι ο άλλος γραμματόσημο. Κι αλήθεια, θα ήθελες κάποιον κοντά σου μόνο και μόνο γιατί “υπέκυψε” στα παιχνίδια σου? Και που θα πάει μια σχέση που ξεκινάει με τέτοιου είδους παιχνίδια; Πουθενά, θα το δεις.

Ενδιαφέρεσαι; Να το δείχνεις! Αγαπάς; Να το δείχνεις! Να είσαι ξεκάθαρος ρε παιδάκι μου! Να ξέρει και ο άλλος που πατάει! Η αβεβαιότητα δεν έφερε κανέναν κοντά..