Δεν ξέρω πια να λέω όμορφα λόγια, μου τα κλέψανε.

Δεν ξέρω πια να δίνω αγκαλιές μεγάλες, ζεστές, μου τις άδειασαν.

Δεν ξέρω πια να κλαίω με τον πόνο του άλλου, μου στέγνωσαν τα δάκρυά μου.

Δεν ξέρω πια να δέχομαι μια φιλοφρόνηση, μου τις βγάλαν όλες ψεύτικες.

Δεν ξέρω πια να ανοίγω την καρδιά μου, να δίνω την ψυχή μου, μου τα τσάκισαν.

Δεν ξέρω πια να χαμογελάω μέσα από την ψυχή μου, μου το στέρησαν.

Δεν ξέρω πια πως είναι να μοιράζομαι τη ζωή μου με κάποιον, με άφησαν μόνη.

Δεν ξέρω πια πως είναι ένα χάδι, ένα φιλί, τα έδωσα σε ανθρώπους που τα πέταξαν στα σκουπίδια.

Δεν ξέρω πια πως είναι η ζεστή ανάσα κάποιου που σε αγαπά δίπλα σου στο κρεβάτι, αντί για ανάσα πήρα χολή.

Δεν ξέρω πια πως είναι να πηγαίνεις βόλτα χέρι χέρι με αυτόν που αγαπάς, τα δικά τους χέρια με γέμισαν αγκάθια.

Δεν ξέρω πια πως είναι να σου δίνουν χωρίς να περιμένουν να πάρουν, όσα μου έδωσαν ήταν με ανταλλάγματα.

Δεν ξέρω πια πάρα πολλά… αλλά ξέρω ένα. Θα τα πάρω ΟΛΑ πίσω!!!!