Δεν ξέρω πως…μα τις νύχτες δε μένω πια ξάγρυπνη ουρλιάζοντας “ΓΙΑΤΙ”.

Δεν ξέρω πως…μα βρήκα το κουράγιο και έβγαλα τις πιτζάμες που κόντευαν να γίνουν ένα με το δέρμα μου.

Δεν ξέρω πως…μα μπορώ πια και ακούω το όνομά σου χωρίς να ξεσπάω σε κλάματα.

Εγώ που νόμιζα πως αν έφευγες θα πέθαινα, εγώ που πίστευα πως χωρίς εσένα θα έρθει το τέλος. Που σε είχα κάνει κέντρο του κόσμου μου, επίκεντρο των “θέλω” και των “πρέπει” μου, που για σένα έσπασα και ξέχασα κάθε όριο. Εγώ που έλιωνα για ένα σου φιλί και συγχωρούσα όλα τα λάθη σου, όλα τα πάθη σου.

Σε ξεπέρασα. Δεν ήταν εύκολο μα σε ξεπέρασα. Άρχισα να μαθαίνω τον εαυτό μου, να κάνω αυτοκριτική, να με φροντίζω, να με προσέχω. Αυτά που λαχταρούσα τόσο καιρό να κάνεις εσύ για μένα. Λάθος μου. Άργησα αλλά κατάλαβα πως για να έχω εσένα, έχασα εμένα. Και όταν έφυγες εσύ…με βρήκα.

Και με αγάπησα. Και άρχισα να καταλαβαίνω ποια είναι τα δικά μου “θέλω”, οι δικές μου ανάγκες, τα δικά μου όρια. Και δεν θα αφήσω πια κανέναν να τα τσαλαπατήσει όπως έκανες εσύ. Μου αξίζουν περισσότερα. Μου αξίζουν καλύτερα. Και από εδώ και πέρα θα τα διεκδικώ.

Η ζωή μου δε σταμάτησε με τη φυγή σου. Ίσως έτσι νόμισα αλλά τελικά…η ζωή μου ξαναρχίζει. Γιατί δεν αξίζει για κανέναν να χάσω ΕΜΕΝΑ!