Είναι εκείνοι άνθρωποι οι απρόσιτοι, οι σκληροί, οι κρύοι όπως τους λες. Αυτοί που στα μάτια των άλλων είναι ανίκανοι να αγαπήσουν, να δώσουν, να δοθούν. Άνθρωποι που μόλις τους δώσεις μια σταλιά αγάπης γυρνούν την πλάτη και φεύγουν τρέχοντας σα να τους χτύπησε κεραυνός. Αυτοί.. οι συναισθηματικά ανάπηροι όπως τους αποκαλείς.

Δεν ήταν πάντα έτσι ξέρεις, πίστεψέ με, αυτοί οι άνθρωποι κάποτε δόθηκαν ολοκληρωτικά, αγάπησαν με όλο τους το είναι, δεν κράτησαν “πισινές” και “καβάντζες”. Το έζησαν, το ένιωσαν, έπεσαν στη φωτιά του έρωτα χωρίς προστατευτική στολή, χωρίς άμυνες, χωρίς ενδοιασμούς.

Και τσουρουφλίστηκαν. Προδόθηκαν, εξαπατήθηκαν, βιάστηκε η ψυχή τους και τα συναισθήματά τους. Τσαλακώθηκε το μέσα τους, πάγωσε και έσπασε η καρδιά τους σε χίλια κομμάτια. Ξανά και ξανά και ξανά.

Και σκλήρυναν, η γεμάτη ζωντάνια και αγάπη καρδούλα τους έγινε πέτρα, τα όνειρά τους κομμάτια και φόβος… μόνο φόβος. Φόβος ότι αν ξανατολμήσουν, αν ξαναδοθούν, αν ξαναγαπήσουν, θα έχουν το ίδιο αποτέλεσμα και δε θα το αντέξουν. Πόσα χτυπήματα να αντέξεις ρε αδερφέ; Πόσες πληγές; Πόσες προδοσίες; Πόσα ψεύτικα “σ’ αγαπώ” και κούφιες υποσχέσεις; Ε; Πόσα;

Φτάσανε στο σημείο να αμφισβητούν κι αυτή την ίδια την αγάπη. Υπάρχει; Μήπως όχι; Πως να μην το σκέφτονται άλλωστε όταν το μόνο που έχουν πάρει είναι πόνος και αδικία; Πως να πιστεύουν στο άπιαστο όταν το μόνο που βίωσαν ήταν δάκρυα και συντριβή;

Κι έτσι κλείνονται στον εαυτό τους, γλύφουν τις πληγές τους και σφραγίζουν τα αισθήματά τους πίσω από ένα τείχος σκληρότητας, αδιαλλαξίας, ακόμα κι επιθετικότητας. Κι όταν τους δίνεις αγάπη την κλωτσάν, την διώχνουν, κι ότι καλό ίσως τύχει στο δρόμο τους το αρνούνται, και σου δείχνουν πως δε τους νοιάζει, πως δε τους ενδιαφέρει η αγάπη, ή οποιοδήποτε άλλο όμορφο συναίσθημα.

Δε φταίνε αυτοί βρε μάτια μου. Κάποιοι τους έκαναν έτσι, κάποιοι τους έφεραν σε αυτό το σημείο, κάποιοι τους μετέτρεψαν σε συναισθηματικά ανάπηρους. Γιατί πλέον…ανάπηροι είναι…μια και δεν μπορούν να βιώσουν τον έρωτα, την αγάπη, τη ζωή…ανάπηροι είναι. Αλλά δε φταίνε αυτοί…αυτοί που τους “χάλασαν” φταίνε… αλλά για αυτούς όπως πάντα ούτε λόγος…