Ακούω από μικρή για αυτό το περίφημο “άλλο μισό”. Τι θα πει ρε φίλε άλλο μισό; Μισοί γεννιόμαστε δηλαδή; Και τι γίνεται αν δε το βρεις ποτέ; Πεθαίνεις μισός;
Εγώ πάντως μισή δεν είμαι. Είμαι ένας ολόκληρος άνθρωπος κι όλη αυτή η μπούρδα περί άλλου μισού δεν με αφορά. Αν εσύ νιώθεις μισός, κοίτα πρώτα να ολοκληρωθείς σαν άνθρωπος και μετά ψάξε αν θες έναν ακόμα ολόκληρο να μοιραστείς τη ζωή σου, στιγμές, ό,τι θες.
Δεν ψάχνω μισά ρε φίλε, ούτε τέταρτα ούτε τίποτα. Έναν ολόκληρο άνθρωπο όπως εμένα. Γιατί αν δεν είναι ολόκληρος, τι να τον κάνω; Αν δεν είναι ένας άνθρωπος που δεν ξέρει τον εαυτό του, δεν εκτιμάει τον εαυτό του, δεν ξέρει τι θέλει και που πάει, τι να τον κάνω;
Η λέξη “μισό” από μόνη της προσδιορίζει κάτι ατελές, κάτι μη ολοκληρωμένο. Και ατελής είμαστε όλοι, με τα ελαττώματα, τα βιώματα, τις ιδιοτροπίες μας, τα κόμπλεξ μας. Κάθε ένας από εμάς κουβαλάει το δικό του φορτίο με τις εμπειρίες του, τα πάθη του, τα λάθη του. Υπό αυτή την έννοια ναι είμαστε όλοι μας ατελής.
Και δηλαδή τι θες να μου πεις; Πως πρέπει να ψάξω αυτόν με τον οποίο θα ταιριάζουν οι ατέλειές μας; Και τι κάνουμε έτσι; Αφού λοιπόν βρούμε αυτόν τον ένα (που δεν υπάρχει) που ΟΛΕΣ του οι ατέλειες ταιριάζουν με τις δικές μας, που μένει χώρος για ανάπτυξη και βελτίωση; Αφού εγώ ανέχομαι τις δικές του ατέλειες και αυτός τις δικές μου, ποιος ο λόγος να τις διορθώσουμε ή να τις βελτιώσουμε;
Όχι ρε φίλε, εγώ δε θέλω κάποιον σα τα μούτρα μου. Εγώ θέλω έναν άνθρωπο που μαζί του θα θέλω να γίνω καλύτερη, θα θέλω να βελτιωθώ, και που κι εγώ θα προκαλώ τα ίδια σε εκείνον. Θέλω έναν άνθρωπο ολόκληρο με ατέλειες που θα με αγαπά με τις δικές μου και θα τον αγαπώ με τις δικές του.
Δύο ολόκληρα που μαζί μπορούν να βελτιωθούν και συμπορευτούν. Δύο άνθρωποι που πατάν γερά στα πόδια τους, σέβονται τον εαυτό του και ξέρουν τι θέλουν.
Δεν ψάχνω μισά. Δεν είμαι μισή. Με αγαπώ, με εκτιμώ και με σέβομαι. Έναν τέτοιο άνθρωπο ψάχνω. Ολόκληρο!