Και κάθεσαι εκεί στη συνηθισμένη σου γωνιά, διαβάζοντας το βιβλίο σου. Σκέφτεσαι πόσο ήρεμη είναι η ζωή σου και πόσο χαλαρά κυλάει από τη στιγμή που επέλεξες τη μοναχικότητα.

Σου έχει γίνει δεύτερο δέρμα, την υπερασπίζεσαι με πάθος και δε την αλλάζεις με τίποτα. «Δεν είμαι εγώ για σχέσεις» λες και το εννοείς. Σε πλήγωσαν, σε άδειασαν, λογικό είναι.

Ξέρεις όμως κάτι; Δε θα σε ρωτήσει ο έρωτας ρε φίλε. Ούτε θα σε προειδοποιήσει, ούτε την πόρτα θα σου χτυπήσει. Θα την σπάσει και θα μπει μέσα κι εσύ ούτε που θα το καταλάβεις.

Κι όλα αυτά τα «εγώ ποτέ ξανά» και «εγώ με τίποτα» θα έχουν γίνει καπνός πριν πεις καν «χαίρεται».

Είναι ανεμοστρόβιλος ο έρωτας, τα σαρώνει όλα και δε τον νοιάζει εσύ τι έχεις στο μυαλουδάκι σου. Κι εκεί που θα πίνεις αμέριμνος το καφεδάκι σου και θα έχεις πιάσει μια χαλαρή συζήτηση θα έρθει και θα σε χτυπήσει κατακούτελα και εσύ θα μείνεις να αναρωτιέσαι πως και γιατί.

Είναι εθιστική η μοναχικότητα το ξέρω, είναι ελευθερία, είναι λύτρωση, είναι η απόλυτη μορφή αυτογνωσίας αν την αξιοποιήσεις. Αλλά όταν εκείνο το πρώτο άγγιγμα θα σε κάνει να τιναχτείς επάνω γιατί ξεσυνήθισες, στην αρχή θα σοκαριστείς, μετά όμως θα το αποζητάς. Και πίστεψέ με θα έρθει. Και ξαφνικά δε θα τραντάζεται το σώμα σου σα να σε χτύπησε ρεύμα. Γιατί ο άνθρωπος αυτός θα ξέρει. Θα ξέρει πως πρέπει να πάρει το χρόνο του, θα ξέρει πως θα πρέπει να είναι προσεκτικός, γενικώς…θα ξέρει. Κι όχι γιατί σε μελέτησε, αλλά γιατί θα έχει βρεθεί ή θα βρίσκεται στην ίδια θέση.

Και ξαφνικά εκεί που όλα στη μοναχική ζωή σου ήταν μια χαρά, πραγματικά μια χαρά, συνειδητοποιείς πως κάτι έλειπε. Και τώρα το ζητάς. Και τώρα σε έχει σαρώσει, σου έχει κάνει κατάληψη στις σκέψεις και δε λέει να ξεκολλήσει. Κι εσύ φοβάσαι, θες να γυρίσεις πίσω στο λαγούμι σου και να κλειστείς εκεί για πάντα.

Αλλά δε θα σε ρωτήσει ο έρωτας μάτια μου. Δε τον νοιάζει η γνώμη σου. Ήρθε και θα μείνει οπότε καλά θα κάνεις να το πάρεις απόφαση…και να το ζήσεις.