Ξέρεις για ποιους μιλάω. Για εκείνους του “φίλους” ή συγγενείς που μπορεί να κάνεις μήνες να δεις ή να μιλήσεις, αλλά μόλις κάτι χρειαστούν, σου χτυπούν αμέσως την πόρτα και τα τηλέφωνα.

Εκείνοι που ποτέ δεν έχουν χρόνο να πιούν μαζί σου έτσι απλά ένα καφέ, που δεν έχουν χρόνο να σε πάρουν ένα τηλέφωνο να δουν τι κάνεις, πως είσαι, αλλά που μόλις έχουν την ανάγκη σου εμφανίζονται και σου λένε και το κλασσικό “που χάθηκες;”. Εγώ που χάθηκα ρε φίλε; Ή εσύ που μας θυμάσαι μόνο όταν μας χρειάζεσαι;

Τους παρακολουθείς μέσα από τα social media και βλέπεις να αρραβωνιάζονται, να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά, να τα βαφτίζουν, κι εσένα όχι μόνο δε σε έχουν ποτέ καλέσει, αλλά έπρεπε να το μάθεις κι από το ίντερνετ. ΤΟΣΟ φίλοι!! Αλλά μόλις έρθει η στιγμή που είτε θέλουν κάποιον να μιλήσουν, ή να τους λύσει ένα πρόβλημα, τρέχουν σε εσένα. Κι αν παραπονεθείς εννοείται πως έχουν ένα σωρό δικαιολογίες να σου αραδιάσουν.

Κι εσύ κάνεις το χαζό, και είσαι πάντα εκεί όταν σε θελήσουν, και είσαι εσύ αυτός που πάντα θα πάει να τους βρει γιατί αυτοί πάλι έχουν δικαιολογίες για το γιατί δεν έρχονται αυτοί σε εσένα, έχουν δουλειές, αρρώστησε η γάτα, χάλασε το αμάξι τους, έπεσε κομήτης, και ένα σωρό άλλα. Αλλά όταν έχουν ανάγκη αμέσως βρίσκουν τον τρόπο να επικοινωνήσουν μαζί σου και όλα καλά.

Και για πες μου, πόσο θα πάει αυτό; Για πόσο καιρό θα είσαι διαθέσιμος και θα κάνεις το κορόιδο; Όσο και να αγαπάς κάποιον άνθρωπο, η υπομονή έχει και όρια. Η μάλλον θα έπρεπε να έχει. Τα δικά σου όρια φίλε μου που είναι; Και πότε θα μάθεις να τα θέτεις; Οι άνθρωποι που μόνο έχουν μάθει να παίρνουν, πάντα αυτό θα κάνουν. Άδικα περιμένεις να αλλάξουν. Εσύ πρέπει να αλλάξεις συμπεριφορά.

Γιατί είναι καλό και άγιο να είσαι δοτικός…αλλά από το δοτικός ως το κορόιδο…μια λέξη δρόμος.