Η ευθύτητα είναι προνόμιο λίγων

Μου έλεγε ο πατέρας μου από πολύ μικρή, “μάθε να είσαι και λίγο διπλωμάτης”, “μην είσαι τόσο χύμα”.
Κάτι που δεν έμαθα ποτέ…δεν θέλησα να μάθω.

Είναι ωραίο να λέει κανείς τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Να μην περιστρέφεται γύρω απ’ τις λέξεις. Ακόμη πιο ωραίοι, όμως, είναι κι εκείνοι οι τύποι που πραγματικά το καταφέρνουν. Εκείνοι οι άνθρωποι, που χωρίς μισόλογα σου λένε αυτό που έχουν να σου πουν και τέλος. Είναι αξιοθαύμαστοι και –γιατί όχι– αξιοζήλευτοι.

Μεγάλο προσόν και ταυτόχρονα μεγάλο ατού τους, η ικανότητα να λένε την άποψή τους με δύο κουβέντες. Η ικανότητα να εκφράζουν τις επιθυμίες τους χωρίς πολλά-πολλά και εν συντομία. Επίσης, έχουν και το προτέρημα να εκφράζουν και αυτά που δεν επιθυμούν με ταχύτητα και χωρίς να ταλαιπωρούν και την άλλη πλευρά που τους ακούει.

Δεν αρέσει όμως σε όλους η ευθύτητα. Ή μάλλον λεν πως τους αρέσει μέχρι να τους τα χώσεις ευθέως.

Οι ευθείς άνθρωποι δε θα σε κάνουν να αναρωτιέσαι “τι θέλει να πει ο ποιητής”. Θα στο πουν κατάμουτρα. Δε θα σε αφήσουν να αναρωτιέσαι σε ένα χωρισμό “τώρα τι σκατά έγινε”, σε ένα τσακωμό “μα τι τον πείραξε”.

Είναι ευθείς με τους φίλους τους, με την οικογένειά τους, αλλά προπάντων με τον εαυτό τους.

Διαφορετικά, πέρα από ευθείς και ειλικρινείς, είναι αυτοί που έχουν το «γνώθι σ’ αυτόν». Με το να μπορείς να εκφέρεις τη γνώμη σου με συνοπτικές διαδικασίες και στηριγμένη σε επιχειρήματα, σημαίνει πως ξέρεις ποιος είσαι και τι είσαι.

Υπέροχη η ευθύτητα. Δεν εμπεριέχει σάλτσες πάνω της, βαρετούς προλόγους δίπλα της και δεν παρουσιάζει ιστορίες για αγρίους. Σου λέει αυτό που έχει να σου πει και σου κουνάει το μαντήλι. Κι αν δε στο κουνάει σου κάνει παρέα χωρίς να πρέπει να σου αποδείξει αμέτρητες εμπειρίες με φλυαρία.

Ναι, οι ευθείς –είδος προς εξαφάνιση– άνθρωποι δεν είναι φλύαροι. Κάνοντας συζήτηση μαζί τους αντιλαμβάνεσαι πως δεν κάνουν το γύρο του κόσμου και δεν προστρέχουν σε καμία αναδρομή της όλης ζωής τους μέχρι τώρα, για να καταλήξουν στο ζουμί της υπόθεσης. Αντιθέτως, καταφέρνουν να σε εντάξουν στο ρεζουμέ των λεγομένων τους εν τάχει, σταράτα και να σ’ αφήσουν να αρθρώσεις και τη δική σου άποψη.

Δυστυχώς, είναι λίγοι. Το γιατί παραμένει άγνωστο. Επικρατούν εκείνοι που ξέρουν να πουλάνε με τον καλύτερο τρόπο τον πρόλογό τους και μόλις θελήσεις να περάσεις στο κυρίως θέμα τους, απογοητεύεσαι καθώς γεύεσαι ένα τεράστιο κενό. Ένα «κυρίως θέμα», που ακριβώς επειδή είναι κενό, το αφήνουν στην άκρη και ασχολούνται με το πριν απ’ αυτό περιεχόμενο και το μετά απ’ αυτό συμβάν.

Εν τέλει, το να μην είσαι βαρετός, πολυλογάς και ισχυρογνώμων είναι το τρίπτυχο της ευτυχίας. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν μπορούμε να τους συναντήσουμε εύκολα, για να το πούμε σε όσους χάσανε το νόημα μέσα στη φλυαρία και την αοριστία τους. Κι όπως λέει και ο σοφός και πάντα λιγομίλητος λαός, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.

Και μπορεί εγώ προσωπικά να μην είμαι λιγομίλητη στις περισσότερες των περιστάσεων, αλλά αυτά που θα σου πω θα είναι η αλήθεια μου 100%. Δε θα αναρωτιέσαι, δε θα παίξω μαζί σου. Είτε σου αρέσει είτε όχι. Είτε συμφωνείς είτε όχι.

Και αν η ευθύτητά μου σε ενοχλεί….δικό σου πρόβλημα.