Κι εκεί που οδηγείς αμέριμνος και το μυαλό σου είναι στο πως να μην αργήσεις στη δουλειά, εκεί στη μέση της κυκλοφορίας βρίζοντας τα φανάρια, τους άλλους οδηγούς, το σύμπαν…ξάφνου ξεκινά στο ραδιόφωνο ένα γνώριμο τραγούδι. Και όλα σταματούν… σα να σταμάτησε ο κόσμος.

Σφίγγεις τα χέρια στο τιμόνι και το μυαλό σου σε ταξιδεύει σε άλλα χρόνια, σε άλλες εποχές. Τότε που το τραγούδι αυτό ήταν το τραγούδι σας. Τότε που το άκουγες και πλημμύριζε η καρδιά σου αγάπη και ένιωθες στο στομάχι σου τις γνώριμες πεταλουδίτσες. Αναπολείς, κι ένα δάκρυ φτάνει στην άκρη των ματιών σου. Που να είναι εκείνος άραγε; Τι να κάνει; Με θυμάται; Νιώθει το ίδιο όταν ακούει αυτό το τραγούδι;

Προχωράς λίγο παρακάτω και πάνω που αρχίζεις να συνέρχεσαι…τσουπ ένα άλλο τραγούδι… κι αυτό γνώριμο. Σε πάει ακόμα πιο πίσω, σε ένα νεανικό ανεκπλήρωτο έρωτα. Τα χέρια σφίγγουν και πάλι με δύναμη το τιμόνι, νιώθεις ένα κόμπο στο λαιμό και κρατιέσαι να μην κλάψεις. Άραγε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν τότε…..;

Κοντεύεις πια να φτάσεις στον προορισμό σου. Το ραδιόφωνο συνεχίζει να “παίζει” με τις αναμνήσεις σου και αυτή το φορά ακούγεται το πιο γνώριμό σου τραγούδι από όλα. Θυμάσαι; Το ακούγατε τη μέρα που ανταλλάξατε το πρώτο σας φιλί. Το ακούσατε και πάλι όταν χορέψατε για πρώτη φορά και σου ψιθύρισε “σ’ αγαπώ”. Έγινε το τραγούδι του γάμου σας. Νιώθεις την ψυχή σου να χαμογελάει. Σε κατακλύζουν όλες οι μνήμες… έρχεται μπροστά σου το πρόσωπό του.

Παίρνεις το τηλέφωνο και καλείς το πρώτο νούμερο. “Έλα αγάπη μου, έφτασες; Τα παιδιά είναι στο σχολείο; Ναι, θα τα πούμε το απόγευμα. Σ’ αγαπώ”. Και ξάφνου όλα τα άλλα τραγούδια γίνονται απλά αναμνήσεις και οι έρωτες που είναι συνδεδεμένοι μαζί τους μια γλυκόπικρη θολούρα στο μυαλό….