Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Από τότε που πρωτογνωριστήκαμε υπάρχει μεταξύ μας κάτι το μαγικό, σα μια αόρατη κλωστή που μας δένει. Μια κλωστή που ό,τι και να κάνουμε, όπου και να μας πάει η ζωή, εμείς κάπου, κάπως καταλήγουμε να ξαναβρεθούμε.

Δε χρειάζεται να πούμε τίποτα. Τα μάτια μας, οι ανεπαίσθητες κινήσεις που κάνουμε όταν είμαστε κοντά ο ένας στον άλλο, τα λένε όλα. Αλλά ποτέ κανείς απ’ τους δυο μας δεν κάνει εκείνο το μοιραίο βήμα. Πάντα κάτι μας σταματάει. Πάντα υπάρχει μία δικαιολογία για να μένουμε “φίλοι”.

Αφού το βλέπεις και το βλέπω, αφού το νιώθεις και το νιώθω….πως θέλει μόνο μια μικρή σπίθα και θα γίνουμε παρανάλωμα. Σιγοκαίει αυτή η φωτιά δεκαετίες τώρα, αλλά εμείς εκεί, το αρνούμαστε πεισματικά. “Μη χαλάσει η φιλία μας” ίσως σκέφτεσαι εσύ, “μη τυχόν δεν πάει καλά” σκέφτομαι εγώ. Μήπως τελικά το σκεφτόμαστε υπερβολικά;

Μέσα μου και μέσα σου νιώθουμε πως αυτό το “μαζί” θα είναι κάτι πολύ δυνατό. Και φοβόμαστε. Έλα πες το, παραδέξου το, φοβάσαι κι εσύ όπως κι εγώ. Και δε φοβόμαστε μη τυχόν κάτι δεν πάει καλά και χαλάσει η “φιλία” μας. Το αντίθετο θα έλεγα. Φοβόμαστε ότι θα πάει τέλεια.

Και έχουμε μάθει και οι δύο σε χλιαρές καταστάσεις, πονέσαμε, κλάψαμε, ματώσαμε. Και ενώ το νιώθουμε πως δε θα είναι έτσι μεταξύ μας, τρομάζουμε να αφεθούμε. Τρομάζουμε το πολύ γιατί μάθαμε στα λίγα, ή στο τίποτα.

Μεγαλώσαμε ψυχή μου. Τα χρόνια πέρασαν. Δεν μας παίρνει πια ο καιρός για φόβους και ανασφάλειες. Και τι έγινε δηλαδή αν δεν πάει καλά; Τουλάχιστον θα το έχουμε ζήσει.

Γι’ αυτό σου λέω…κάνε μωρέ το πρώτο βήμα να το ζήσουμε επιτέλους….ο καιρός έφτασε.