Ξέρεις αυτούς τους ανθρώπους. Είναι εκείνοι που, ό,τι κι αν συμβεί, θα βρεθεί ένας τρόπος να τους ρίξουν το φταίξιμο. Χάλασε το ίντερνετ; Αυτοί κάτι έκαναν λάθος. Έβρεξε καταρρακτωδώς και πλημμύρισε ο δρόμος; Κάπως θα ευθύνονται. Δεν βγήκε καλά το φαγητό; Μα φυσικά, πάλι αυτοί φταίνε.

Είναι εκείνοι που, από μικροί, έμαθαν να απολογούνται χωρίς να ξέρουν γιατί. “Ζητώ συγγνώμη” έγινε η αυτόματη απάντησή τους σε καταστάσεις που δεν είχαν καμία σχέση. Γιατί; Επειδή έτσι βολεύει τους άλλους. Γιατί είναι πιο εύκολο να φορτώσεις την ευθύνη σε κάποιον πρόθυμο να την κουβαλήσει παρά να αναλάβεις τις δικές σου μαλακίες.

Αυτοί οι άνθρωποι μεγαλώνουν με την αίσθηση ότι πρέπει να είναι πάντα σε επιφυλακή. Να προβλέπουν, να προλαμβάνουν, να διορθώνουν. Γιατί, αν κάτι πάει στραβά, θα είναι πάνω τους. Έχουν γίνει ειδικοί στο να απορροφούν τα λάθη των άλλων, να γίνονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της οικογένειας, της δουλειάς, της παρέας.

Και ξέρεις ποιο είναι το πιο ειρωνικό; Ότι, στο τέλος, δεν είναι καν αυτοί που φταίνε. Αλλά, ποιος νοιάζεται για την αλήθεια όταν υπάρχει ένας εύκολος στόχος;

Το αστείο (τραγικό, βασικά) είναι πως αυτοί οι άνθρωποι κάποια στιγμή συνειδητοποιούν ότι δεν θα κερδίσουν ποτέ. Ό,τι κι αν κάνουν, όσο σωστά κι αν φερθούν, πάντα θα υπάρχει μια σκιά που τους δείχνει με το δάχτυλο. Κι εκεί έρχεται η μεγάλη απόφαση: να συνεχίσουν να κουβαλούν ξένα βάρη ή να τα πετάξουν κάτω και να πουν “όχι άλλο”.

Γιατί, ξέρεις κάτι; Δεν γεννήθηκαν για να φταίνε. Απλώς οι άλλοι έμαθαν να τους το κολλάνε σαν ταμπέλα. Και ήρθε η ώρα να την ξεκολλήσουν.