Κάθε άνθρωπος, όσο λίγο ή όσο και πολύ κι αν μείνει στη ζωή μας, καταλαμβάνει ένα μέρος της, γίνεται κομμάτι της και την αλλάζει είτε λίγο είτε πολύ.

Κάθε γνωριμία είναι και μια εμπειρία, ένα μάθημα, είναι ένα μικρό τμήμα του συνόλου που σταδιακά συμβάλλει στο να γίνουμε αυτοί που είμαστε.

Κάθε ένας κάτι θα μας δώσει, κάτι θα πάρει, κάτι θα αφήσει και κάτι θα πετάξει. Το σίγουρο είναι πως ποτέ δεν θα είμαστε ξανά οι ίδιοι. Και αυτό δεν είναι κακό. Έτσι είναι ο άνθρωπος. Αλλάζει, μεταβάλλεται, μεταβάλλει άλλους, εξελίσσεται, ωριμάζει…

Λένε ότι ο πόνος είναι αυτός που σου διδάσκει τα περισσότερα. Κι ο πόνος της φυγής, της εγκατάλειψης, της προδοσίας…είναι μεγάλα μαθήματα. Και κάθε φυγή, κάθε χωρισμός, είναι κι ένας μικρός θάνατος. Θάνατος ενός κομματιού μας που δε θα ξανάρθει, θάνατος προσδοκιών, θάνατος ονείρων.

Δεν έχει σημασία ποιος ή τι έφταιξε, δεν έχει σημασία τι έφερε τη ρήξη, ακόμα και δική μας απόφαση αν ήταν, ακόμα και αν εμείς κάναμε τον άλλο να φύγει ή αν τον διώξαμε, πάλι πονάμε, πάλι πενθούμε, πάλι αλλάζουμε. Γιατί νιώσαμε πράγματα, γιατί κάναμε όνειρα, γιατί είχαμε άλλες προσδοκίες, γιατί πολύ απλά, χάσαμε ένα κομμάτι μας που δε θα το ξαναπάρουμε ποτέ πίσω.

Και τι γίνεται όταν χάσεις πολλά κομμάτια; Πότε τα πολλά είναι πάρα πολλά; Ποτέ θα σου πω εγώ. Γιατί κάθε μέρα φτιάχνουμε καινούρια, γιατί αυτό είναι η ζωή, χαρές, λύπες, άνθρωποι που έρχονται, άνθρωποι που φεύγουν, μέρες και στιγμές που δεν ξανάρχονται, άλλες που θα έρθουν.

Μη κάθεσαι και κλαις λοιπόν για τα κομμάτια σου που έφυγαν μαζί με αυτούς που τα πήραν. Φτιάξε άλλα εσύ. Καλύτερα. Ή χειρότερα. Αγκάλιασε αυτές τις εμπειρίες, μάθε από αυτές και προχώρα μπροστά όσα κομμάτια κι αν χαθούν. Γιατί το σημαντικότερο είναι να μη χαθείς εσύ, προσπαθώντας να συγκρατήσεις τα κομμάτια που χάνονται…