Έδωσες την καρδιά σου και στην ποδοπάτησαν.
Έδωσες όλη σου την ψυχή και στην τσαλάκωσαν.
Έδωσες ό,τι είχες και δεν είχες, όλο σου το είναι, ξεδίπλωσες και αποκάλυψες κάθε σου κρυφή πτυχή, και πήρες μόνο πόνο.
Και τώρα τι; Τώρα κάθεσαι και κλαις, ουρλιάζεις και οδύρεσαι και λες πως μετανιώνεις για όλα όσα έδωσες.
Όχι ψυχή μου. Μη μετανιώνεις. Ξέρεις γιατί; Γιατί εσύ έκανες αυτό που ξέρεις καλύτερα, αυτό που έπρεπε να κάνεις. Δόθηκες και έδωσες σε αυτή τη σχέση χωρίς να διστάσεις. Αγάπησες χωρίς εγωισμό, άνοιξες τα κατάβαθα της ψυχής σου χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα, χωρίς να σκεφτείς το τι θα πάρεις.
Κι αν ο άλλος δεν τα εκτίμησε, δε σημαίνει πως πρέπει να μετανιώνεις. Ούτε σημαίνει πως φταις εσύ. Αλλά και αν φταις, ανθρώπινο είναι. Δεν είμαστε τέλειοι. Πέφτουμε, χτυπάμε, σηκωνόμαστε. Μαθαίνουμε και προχωράμε. Κάθε άνθρωπος στη ζωή μας έρχεται για κάποιο λόγο. Δεν είναι όλοι για να μείνουν.
Εσύ όμως ένιωσες. Εσύ δεν κράτησες τίποτα πίσω. Έστω και για λίγο, αυτό που έζησες ήταν όλα όσα ήθελες. Έστω και για λίγο πέταξες στα σύννεφα. Κι ας έπεσες. Σκέψου πως υπάρχουν άνθρωποι που αυτά δε τα νιώθουν ποτέ. Δε νιώθουν αυτή τη μαγεία που σε συνεπαίρνει όταν νιώθεις τόσα πράγματα για κάποιον.
Κλάψε, ούρλιαξε, χτυπήσου στα πατώματα. Αλλά μη μετανιώνεις. Γιατί στο τέλος εσύ μπορείς να πεις “τουλάχιστον εγώ ένιωσα”.