Κουράστηκα ρε φίλη, κουράστηκα.
Βαρέθηκα να δίνω και να δίνομαι, να είμαι για όλους εκεί, να παλεύω, να τρέχω, να προσπαθώ να είμαι εντάξει με όλους και όλα και στο τέλος να είμαι πάλι στον αγώνα της ζωής τελευταία και καταϊδρωμένη.
Η έξυπνη, η δυναμική, η καπάτσα, η άξια θαυμασμού…..τόσες ταμπελίτσες…τόσοι «τίτλοι» … τι να τους κάνω ρε φίλη.. να τους φάω; Δεν τρώγονται. Όταν τα βράδια ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και σκέφτομαι πως θα βγάλω την επόμενη μέρα, εβδομάδα, μήνα, πως θα πάρω ένα δώρο στο παιδί μου ή ένα ρούχο, πως να μην πάθω κάτι γιατί υπάρχουν ψυχές που εξαρτώνται από μένα….όταν δεν μπορώ να πάρω ΜΙΑ ανάσα…ΠΩΣ?
Όταν παραμελώ την υγεία μου γιατί η τσέπη μου δε με αφήνει να τη φροντίσω, όταν παραμελώ το σπίτι μου γιατί τρέχω από το πρωί ως το βράδυ για να μπορούμε να έχουμε φαΐ στο τραπέζι και το σώμα μου πια δεν ανταποκρίνεται… ΠΩΣ?
Όταν από υπερηφάνεια λέω «καλά» όποτε με ρωτούν πως είμαι, όταν χαμογελάω και προσπαθώ να κάνω και τους άλλους να γελούν αλλά η δική μου η ψυχή σπαράζει…όταν ακούω και βοηθάω με τα ψυχολογικά ΟΛΩΝ των άλλων αλλά εγώ είμαι κουρέλι…ΠΩΣ?
Όταν κλείνει η πόρτα του δωματίου μου σκέφτομαι πόσες φορές έστησα τη ζωή μου από το μηδέν.. πόσες φορές έπεσα και ξανασηκώθηκα, αλλά δε βλέπω αυτό που βλέπουν οι άλλοι, μια δυνατή γυναίκα. Βλέπω μια εξαθλιωμένη, μπουχτισμένη από τη ζωή γυναίκα. Βλέπω μια γυναίκα που δεν μπορεί άλλο, δε θέλει να μπορεί άλλο, δε θέλει να πέφτει μονίμως και να ξανασηκώνεται, θέλει απλά να κάτσει δίπλα στη θάλασσα και να την κοιτάει. Για ώρες, μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια.
Θέλει μια φορά να ακούσει ένα «εγώ είμαι δίπλα σου» από κάποιον, κάποια και να το εννοεί. Θέλει να σταματήσει να τρέχει, να σταματήσει να παλεύει, να σταματήσει να φοράει τη μάσκα «είμαι καλά» και να μην είναι καλά. Να μην χρειάζεται να είναι κάτι. Απλά…να είναι.
Δε θέλω να πάρω, αλλά κουράστηκα και μόνο να δίνω. Δε θέλω ταμπέλες και τίτλους, θέλω να είμαι καλά. Δε θέλω να περνάω γενέθλια και γιορτές μόνη μου προσποιούμενη ότι το επέλεξα, δε θέλω να λέω ψέματα στους δικούς μου ανθρώπους για να μη τους στεναχωρώ, δε θέλω να προσποιούμαι πως δε θέλω έναν άνθρωπο στη ζωή μου να με κρατάει από το χέρι και να το παίζω δυνατή και υπεράνω…δε θέλω…δε θέλω…απλά δε θέλω…
Κουράστηκα σου λέω ρε φίλη…σταματήστε τη γη να κατέβω…