Είναι γλυκιά η βολή. Σου παρέχει μια ασφάλεια, μια θαλπωρή…ή μήπως όχι; Μήπως τελικά είναι μια ψευδαίσθηση; Μήπως τελικά η περίφημη ζώνη βολής είναι αυτή που σε σταματάει από το να ζεις;

Δες το αλλιώς…αν ένα ζωάκι γεννηθεί και μεγαλώσει σε κλουβί, ξέρει κάθε μέρα που είναι το φαγητό του, το νερό του, η γωνιά με τα παιχνίδια του, νιώθει καλά. Νιώθει ασφαλές. Κι αν ακόμα ανοίξεις το κλουβί, δεν πρόκειται να φύγει. Γιατί έξω από το κλουβί είναι το άγνωστο. Αναρωτιέται “θα έχω φαϊ; θα έχω κάπου να κοιμηθώ; καλά δεν είμαι εδώ που είμαι;” Και έτσι δε θα γνωρίσει ποτέ πως είναι η ελευθερία. Γιατί όπως και να το κάνουμε, το κλουβί είναι κλουβί. Δε θα μάθει ποτέ πως είναι να περπατάς στο φρέσκο χορτάρι, να τρέχεις στη φύση, να κάνεις μπάνιο στη λιμνούλα ή να πίνεις δροσερό νερό από την πηγή που ανακάλυψες. Δε θα δει πως είναι ο ήλιος όταν ανατέλλει και δε θα νιώσει το χάδι από τις ακτίνες του πάνω στο πρόσωπό του. Ούτε θα γνωρίσει άλλα ζώα, ούτε θα μάθει καινούρια πράγματα. Και στο τέλος θα πεθάνει εκεί, στο κλουβί του, στην ψεύτικη αίσθηση βολής και ασφάλειας.

Και τώρα σκέψου πως είσαι εσύ αυτό το ζωάκι. Γιατί είσαι. Ζεις μέσα στο κλουβί που λέγεται βολή, έχεις τη δουλειά σου, το σπιτάκι σου, την καθημερινότητά σου. Και ξάφνου η ζωή σου δίνει την ευκαιρία να βγεις από εκεί. Να νιώσεις ελεύθερος. Να δεις, να γευτείς, να μυρίσεις νέα πράγματα. Να γνωρίσεις ανθρώπους, τόπους, να αποκτήσεις εμπειρίες. Κι εκεί σε πιάνει ο φόβος. Κρύος ιδρώτας σε λούζει και μόνο στη σκέψη να αφήσεις τη ζεστασιά σου. Κι αν είναι χειρότερα εκεί έξω; Κι αν δε τα καταφέρω; Κι αν πεινάσω; Και κουρνιάζεις και πάλι πίσω στο κλουβάκι σου.

Με τη δουλειά που δε σου αρέσει, τη σχέση που δε σε γεμίζει, το σπίτι που το νιώθεις να σε πλακώνει, τις φιλίες από συμβιβασμό…ακόμα και τον καφέ που σου φαίνεται πικρός αλλά πίνεις από συνήθεια. Και τι κάνεις ρε άνθρωπε; Ζεις τώρα νομίζεις; Και η εξέλιξη; Που είναι η εξέλιξη; Αν δεν ανοίξεις τα φτερά σου πως θα μάθεις αν μπορείς να πετάξεις; Αν δε δοκιμάσεις τα αυγά σου αλλιώς μαγειρεμένα πως θα ξέρεις τι πραγματικά σου αρέσει; Αν δεν τολμήσεις να ξεκινήσεις μια νέα ασχολία ή ένα νέο επάγγελμα πως θα καταλάβεις τι πραγματικά είναι αυτό το οποίο θες να κάνεις;

Σου αρκεί βρε ανθρωπάκο το κλουβί σου; Δε λέω, κρύβει φόβο το άγνωστο, ίσως και παγίδες πολλές φορές. Αλλά κι αν δε πάθεις, πως θα μάθεις; Αν δε τολμήσεις, αν δε ρισκάρεις, πως θα αναπτυχθείς, πως θα εξελιχθείς; Κι όταν θα φτάσεις στο τέλος της ζωής σου τι θα λες στον εαυτό σου; Τι έζησες; Τι ένιωσες; Ήσουν πραγματικά ελεύθερος;

Όλα μια ιδέα και μια απόφαση είναι. Δε σου αρέσει η δουλειά σου; Τόλμα να κάνεις κάτι άλλο. Δε σου αρέσει η σχέση σου; Φύγε! Δε σου αρέσει εκεί που βρίσκεσαι; ΚΟΥΝΗΣΟΥ! Κι ας πέσεις, κι ας αποτύχεις, κι ας φας τα μούτρα σου. Έτσι μαθαίνεις κι έτσι εξελίσσεσαι. Έτσι ζεις! Αλλιώς, στριμώξου στη βολή σου και κάτσε να παρατηρείς πως ζουν άλλοι τη ζωή που εσύ θα ήθελες απλά γιατί φοβάσαι.