“Η γυναίκα πρέπει να είναι περιποιημένη” λέει ο ένας. “Μια γυναίκα δεν πρέπει να βρίζει” λέει ο άλλος. “Η γυναίκα πρέπει να υποτάσσεται στον άντρα” λέει ο τρίτος. Πρέπει να κάνει εκείνο, δεν πρέπει να κάνει το άλλο….και ποιος σε έβαλε εσένα ρε νταβατζή στη ζωή μας; Ποιος έβαλε αυτά τα “πρέπει” και πρέπει εγώ μαζί με τις υπόλοιπες γυναίκες να τα ακολουθήσουμε;

Δεν “πρέπει” τίποτε φίλε μου! Το μόνο πράγμα που οφείλει μια γυναίκα να κάνει είναι να είναι ο εαυτός της. Να είναι αυτό που είναι και όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι να είναι. Οφείλει να είναι όπως κι ένας άντρας σωστός άνθρωπος πάνω από όλα. Και όλα τα άλλα τα επιφανειακά τα “πρέπει”, τα “πρέπει” που επιβάλλει η κοινωνία και κάθε φορά αλλάζουν κατά το δοκούν, να τα βάλετε εκεί που ξέρετε.

Αν μια γυναίκα θέλει φίλε μου να βγει με μακιγιάζ θα βγει. Αν θέλει να βγει άβαφτη, θα βγει. Αν θέλει να βρίσει και νιώθει την ανάγκη έχει όλο το δικαίωμα να το κάνει ακριβώς όπως κι ένας άντρας. Κι αν δε σας αρέσει βγάλτε το ρόπαλο, δώστε μας μία και τραβήξτε μας από τα μαλλιά στη σπηλιά….Νεάντερταλ!

Όχι δεν είμαι φεμινίστρια και ούτε πιστεύω πως είμαστε ίδιοι. Γιατί δεν είμαστε. Ούτε όμως πιστεύω και στα στερεότυπα περί συμπεριφορών γυναίκας και άντρα. Γιατί δηλαδή αν ένας άντρας πάει με 500 γυναίκες είναι μάγκας και όταν το κάνει η γυναίκα είναι …..άνα; Γιατί πρέπει η γυναίκα να φροντίζει το σώμα της και να είναι αδύνατη ενώ ο άντρας με κοιλιά να θεωρείται οκ; Που το είδατε γραμμένο αυτό;

Γιατί όταν η γυναίκα είναι εργαζόμενη και μητέρα πρέπει να είναι και καλή νοικοκυρά αλλά ο κύριος ερχόμενος από τη δουλειά να κάθεται με το χέρι μέσα στο βρακί βλέποντας ποδόσφαιρο; Γιατί εκείνος μπορεί να βγαίνει βόλτα με τα φιλαράκια του ενώ η άλλη ξεσκίζεται στις δουλειές του σπιτιού;

Ξαναρωτάω, ποιος ρε παιδιά έβαλε όλα αυτά τα “πρέπει”; Και γιατί εγώ πρέπει να τα ακολουθήσω; Που ζούμε;

Δεν “πρέπει” τίποτα φίλε μου. Η μάλλον, για να το θέσω πιο ορθά, όσα “πρέπει” εσύ σαν άντρας, άλλα τόσα πρέπει κι εγώ. Ναι, διαφορετικοί οι ρόλοι μας, ναι δεν είμαστε το ίδιο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ο ένας είναι υποδεέστερος από τον άλλο. Και επειδή η κοινωνία μας έχει κάνει αντικείμενα (δείτε για παράδειγμα τον χώρο των διαφημίσεων, παντού ημίγυμνες), δε σημαίνει ότι εμείς πρέπει να υποτασσόμαστε στις προσταγές της.

Εγώ φίλε μου και κάθε γυναίκα πρέπει να είμαι αυτό που είμαι, πρέπει να είμαι αυτό που νιώθω, πρέπει να είμαι αληθινή, να αγαπώ τον εαυτό μου και να γίνομαι καθημερινά καλύτερος άνθρωπος, όπως κι εσύ. Κι αν εσύ ζεις στα “πρέπει”, ποτέ δε θα μάθεις τι θα πει ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!