Στις χειρότερες στιγμές σου, συμβαίνει και κάτι υπέροχο. Μαθαίνεις ποιοι είναι πραγματικά δίπλα σου, ποιοι δεν είναι, ποιοι δεν ήταν ποτέ…

Μαθαίνεις πως στην τελική μόνο εσένα έχεις. Μόνο στα δικά σου πόδια και χέρια μπορείς να στηριχτείς, γιατί αν τολμήσεις και βασιστείς σε άλλον, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα γκρεμοτσακιστείς.

Λόγια που ξεπηδούν από στόματα έτσι απερίσκεπτα, υποσχέσεις για υποστήριξη, για νοιάξιμο, «εγώ θα είμαι πάντα εκεί» κι άλλα τέτοια. Λέξεις που είναι μόνο αυτό…λέξεις.

Κι αν κάνεις το λάθος κι εμπιστευθείς, θα φας τις χειρότερες σφαλιάρες της ζωής σου, από ανθρώπους που θεώρησες δικούς σου, από «φίλους», συντρόφους και συγγενείς.

Και τελικά όταν έρχεται εκείνη η ώρα που τους χρειάζεσαι, έχουν πάρει το περίφημο χάπι «εξαφανιζόλ». Τη μια δε μπορούν, την άλλη δεν ευκαιρούν, την Τρίτη απλά σε αγνοούν. Κι εσύ μένεις εκεί να αναρωτιέσαι πόσο βλάκας ήσουν που για ακόμα μια φορά πίστεψες, που για ακόμα μια φορά εμπιστεύθηκες. Γιατί; Γιατί νομίζεις πως όλοι είναι σαν εσένα. Που θα κόψεις από εσένα για να δώσεις σε αυτόν που έχει ανάγκη. Που δε θα σκεφτείς ούτε δευτερόλεπτο όταν χρειαστεί να τρέξεις για κάποιον που νοιάζεσαι. Που είσαι εκεί για όλους κι ας έχεις παραμελήσει τον εαυτό σου, το σπίτι σου, τα παιδιά σου…

Δεν είναι όμως όλοι έτσι μάτια μου. Έχουμε δυστυχώς γίνει ένα μάτσο από παρτάκηδες. Που τα λόγια στήριξης τα έχουμε κάνει καραμέλα αλλά στα ζόρια γινόμαστε μπουχός.

Για αυτό σου λέω. Λίγες οι εξαιρέσεις. Πολύ λίγες. Και μόνο αυτές θες στη ζωή σου. Αλλά και πάλι, μην πολυβασίζεσαι. «Μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα» λέει ο σοφός λαός μας και αυτή είναι η αλήθεια. Καλύτερα να πηδάς μοναχός σου παρά να σε πηδήξουν οι «φίλοι».