Από μικρή ήμουν του φευγιού. Όχι όμως του φευγιού από τα δύσκολα, εκεί δεν κιότεψα ποτέ μου. Του φευγιού από τα άσχημα, τα τοξικά, του φευγιού από αυτά που δεν ήταν για μένα. Δε μου έκανε η δουλειά; Γεια σας! Δε μου έκανε η φιλία; Χαίρεται! Δε μου έκανε η σχέση; Στο καλό!
Μα γίνε λίγο διπλωμάτης, μάθε και λίγο να υπομένεις, μου έλεγε ο πατέρας μου. Μωρέ τι μας λες! Υπομένω σημαίνει “μένω υπό” δηλαδή από κάτω. Κι εγώ δεν έμαθα στα από κάτω, δε συμβιβάζομαι με τα “ΥΠΟ”. Δε το έχω σε τίποτα να τα διαλύσω όλα και να αρχίσω πάλι από το μηδέν. Το έκανα εξάλλου τόσες φορές στη ζωή μου.
Και ναι…χρειάστηκε κι εγώ πολλές φορές να παίξω τη χαζή, να κάνω πως δε βλέπω, πως δεν καταλαβαίνω, για πολύ λίγο όμως. Είναι βλέπεις εκείνη η ρημάδα η φωτιά μέσα μου που δε με αφήνει. Εκείνη που ξεκινάει σα σπίθα στην άκρη του μυαλού μου και με κάθε κατέβασμα του κεφαλιού θεριεύει ολοένα και μου ψιθυρίζει “ΦΥΓΕ”.
Κι εξάλλου γιατί να μείνω; Για τα χλιαρά; Για τα λίγα; Για τα “έλα μωρέ δεν πειράζει”; Όχι ρε φίλε, πειράζει και παραπειράζει. Κι από κάποια στιγμή και μετά στη ζωή σου πειράζει ακόμα περισσότερο, ανέχεσαι ακόμα λιγότερα, ξέρεις πολύ καλά τι θέλεις και κυρίως τι δεν θέλεις και το νερό στο κρασί σου είναι ελάχιστο έως και ανύπαρκτο.
Ξέρεις μόνο πότε το ρίχνεις το νεράκι στο κρασάκι; Ξέρεις πότε αξίζει να μείνεις και να παλέψεις; Για αυτά και αυτούς που αξίζουν. Για τίποτε άλλο. Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να την ξοδεύεις από εδώ κι από εκεί και να λες “δε βαριέσαι”. Γιατί θα έρθει η ώρα που όλα αυτά τα “δε βαριέσαι” και “δεν πειράζει” θα γυρίσουν μπούμερανγκ και θα σκάσουν στα μούτρα σου και τότε θα ξυπνήσεις αλλά θα είναι αργά…