Η πόλη κοιμάται, η πλάση ησυχάζει μα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, κάτι νυχτοπούλια, που το μάτι τους δεν κλείνει. Είναι 3 τα ξημερώματα, η ώρα τους.

Η ώρα των ανθρώπων των αλλιώτικων. Είναι εκείνοι που η νύχτα είναι κομμάτι τους. Η λύτρωσή τους. Είναι η ώρα που το αγρίμι μέσα τους ημερεύει.

Με ένα τραγούδι για συντροφιά και ίσως και ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, κάνουν κουβέντα με τον εαυτό τους. Έρχονται σε επαφή με τις πιο βαθιές σκέψεις τους και εκείνα τα συναισθήματα που κρύβουν από το φως της μέρας. Εκείνα που τους ανάβουν φωτιά στα κατάβαθα της ψυχής τους.

Θα αναλύσουν, θα διαπραγματευτούν με εκείνο το καλά κρυμμένο παιδί μέσα τους, θα απολογηθούν, θα κλάψουν, θα γελάσουν. Ναι μόνοι τους. Αυτοί και η γυμνή αλήθεια τους.

Κι αυτή την αλήθεια τους όταν θα έρθει το φως της μέρας δε θα φοβηθούν να στην πουν. Γιατί έχουν γίνει ένα μαζί της, Γιατί κάπου εκεί, στις 3 τα ξημερώματα δεν υπάρχει λόγος να προσποιηθούν, δεν υπάρχει κάποιος να τους κρίνει παρά μόνο ο εαυτός τους. Για αυτό και έμαθαν να είναι ντόμπροι, ειλικρινείς, αληθινοί.

Δεν έμαθαν να φορούν μάσκα για να αρέσουν στους άλλους γιατί αντιμετωπίζουν τους δικούς του δαίμονες κάθε νύχτα, κάθε ξημέρωμα. Γιατί γυμνώνουν ξανά και ξανά την ψυχή τους και έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με τα λάθη τους, τα πάθη τους, και είναι απλά αυτοί που είναι. Γνήσιοι.

Τέτοιους ανθρώπους μη τους φοβηθείς, μη τους έχεις για ψυχρούς και απόμακρους. Μπορεί τη μέρα να είναι λιγομίλητοι, μπορεί να μην ανοίγονται πολύ. Τους κουράζει η πολυκοσμία, τα ψεύτικα χαμόγελα και οι χαιρετούρες. Οι σχέσεις δίχως νόημα.

Αυτοί έμαθαν τη σιγαλιά της νύχτας, που τους αγκαλιάζει σαν ζεστή κουβέρτα και τους δίνει ασφάλεια, τους αφήνει να βγάλουν έξω ότι πιο βαθύ και αγνό υπάρχει μέσα τους.

Μη τους φοβηθείς λοιπόν και μη τους λες περίεργους. Δεν είναι περίεργοι…αληθινοί είναι.