Πάρε μια ανάσα μου λέει, δεν χρειάζεται να είσαι συνέχεια μαχήτρια. Μα πώς να την πάρεις αυτή την ανάσα που δεν θυμάσαι καν πώς είναι να έχουν αέρα τα πνευμόνια σου; Πώς να πάρεις αυτή την ανάσα όταν όλη σου τη ζωή έχεις μάθει μόνο να τρέχεις και να λαχανιάζεις;
Όταν δεν έχεις ούτε καν την πολυτέλεια να αρρωστήσεις, να μην είσαι καλά, να μην έχεις διάθεση, να βαριέσαι ρε αδερφέ;
Το μόνο που ξέρεις, το μόνο που έμαθες, είναι να τρέχεις σε ένα αγώνα και να νιώθεις ότι πάντα βγαίνεις δεύτερος.
Πώς να πάρεις ανάσα όταν δεν είχες ποτέ ένα χέρι να κρατηθείς; Όταν ποτέ κάποιος δεν σου είπε «εγώ είμαι εδώ» και να το εννοεί; Όταν τις νύχτες έκλαιγες μόνη σου και νόμιζες πως θα βγει η ψυχή από το στήθος σου, όταν πίστευες πως δεν μπορείς να συνεχίσεις, αλλά έπρεπε να σφίξεις τα δόντια και να το κάνεις γιατί κάποιες μικρές ψυχές εξαρτιόταν από σένα;
Τι ανάσα να πάρω; Δεν γεννήθηκα μαχήτρια, έγινα, με κάνανε. Και να σου πω κάτι; Κουράστηκα! Δε θέλω να μάχομαι άλλο, δε θέλω να πνίγω τις ανάσες μου, θέλω να αναπνεύσω ελεύθερη.
Θέλω να νιώσω τον ήλιο να ζεσταίνει το πρόσωπό μου και τη θάλασσα να βρέχει το κορμί μου χωρίς να κοιτάω το ρολόι γιατί πρέπει να πάω στη μία δουλειά και στην άλλη δουλειά και να μαγειρέψω και να συμμαζέψω και να είμαι και καλή μαμά και να περνάω και ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μου, γιατί αν δε το κάνω κανείς δε θα το κάνει για μένα. Ούτε για ένα λεπτό, ούτε για μια ανάσα.
Τι ανάσα να πάρω βρε άνθρωπε…που δεν μπορώ καν να σκεφτώ ότι κουράστηκα, γιατί πρέπει να δώσω άλλη μια μάχη, άλλη μια μέρα, μία από τις χιλιάδες τις ζωής μου.
Κι απλά αναρωτιέμαι…θα πάρω άραγε ποτέ ΜΙΑ ανάσα;