Θα ήταν τέλειο αν μπορούσαμε να μαθαίναμε από τα λάθη των άλλων. Να παραδειγματιζόμαστε από τα δικά τους ατοπήματα και να μη κάναμε τα ίδια. Πόσο όμως είναι αυτό εφικτό;
Ο κάθε ένας από εμάς κουβαλάει το δικό του χαρακτήρα, τις δικές του εμπειρίες, τα δικά του τραύματα. Είναι αμέτρητες οι φορές που βιώνουμε στην οικογένειά μας ή στο στενό μας κύκλο λάθη άλλων και μέσα μας λέμε “εγώ αυτό δε θα το κάνω ποτέ”. Και λίγα χρόνια μετά βρίσκουμε τον εαυτό μας σε παρόμοια θέση, να κάνει παρόμοιο ή και χειρότερο λάθος από αυτό που υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας πως δε θα κάναμε ποτέ.
Ζωντανό παράδειγμα οι σχέσεις παιδιών γονέων. Μονίμως βλέπεις τους γονείς να λένε πως δε θα κάνουν ποτέ τα ίδια λάθη με τα παιδιά τους που έκαναν οι γονείς τους με εκείνους και επίσης μονίμως βλέπεις τους ίδιους γονείς να προσπαθούν να προστατεύσουν τα παιδιά τους από τα λάθη που έκαναν εκείνοι.
Πόσο όμως το καταφέρνουμε;
Πόσες φορές έχεις “τσακώσει” τον εαυτό σου να λέει στο παιδί σου κάτι ή να κάνει κάτι που ήταν στη λίστα αυτών που έκαναν οι δικοί σου γονείς και δε θα έκανες εσύ ποτέ;
Πόσες φορές έχεις προσπαθήσει να προειδοποιήσεις και να προστατεύσεις το δικό σου παιδί από λάθη που έκανες εσύ στην ηλικία του μόνο και μόνο για να το δεις να τα επαναλαμβάνει άσχετα με το πόσες φορές εσύ του χτύπησες τον κώδωνα του κινδύνου;
Μήπως τελικά πρέπει να πάθουμε για να μάθουμε; Μήπως μερικά πράγματα στη ζωή δεν γίνονται μάθημα αν δε γίνουν πρώτα πάθημα; Μήπως το να φας τα μούτρα σου είναι κάτι που πρέπει να το ζήσεις για να αποκομίσεις αυτό που θέλει να σου μάθει; Και μήπως τελικά ερχόμαστε σε αυτή τη γη με σκοπό να ζήσουμε αυτά τα λάθη και να διδαχθούμε;
ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ