Όσοι σε πρόδωσαν, όσοι πήραν όλα αυτά που απλόχερα τους έδωσες και τα ποδοπάτησαν, έφυγαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Τους αφιέρωσες το χρόνο σου, τις σκέψεις σου, την προσοχή σου, την αγάπη σου… και τι πήρες λες; Τίποτα

Όσοι σε ταλαιπώρησαν, σε αμέλησαν, σε σύγκριναν και σε μείωσαν, και χωρίς να σε εκτιμήσουν, σου γύρισαν υπεροπτικά την πλάτη ή απλά αδιαφόρησαν. ‘Οσοι πήραν σαν αρπακτικά μέχρι και την ψυχή σου και δε σου έδωσαν ούτε ψίχουλο, όσοι ανέβασες σε θρόνο ενώ ήταν για σκουπίδια, δε γύρισαν ούτε να σου ρίξουν μια δεύτερη ματιά φεύγοντας. Κι αναρωτιέσαι γιατί…

Κοιτάς πίσω σου και βλέπεις μόνο αποκαΐδια, κοιτάς πίσω σου και βλέπεις μόνο πόνο, δυστυχία. Μα γιατί κοιτάς πίσω σου; Δεν πας εκεί!

Πάρτο αλλιώς λέμε! Όλοι αυτοί ήταν δάσκαλοι. Όλοι αυτοί σου έμαθαν καταρχήν να αναγνωρίζεις το δικό σου μερίδιο ευθύνης, να κάνεις την αυτοκριτική σου και να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου. Αν μη τι άλλο, “ευχαριστώ” πρέπει να τους πεις!

Αν δεν ήταν ο τάδε ή η τάδε που σου φερόταν χειριστικά, θα έφτανες ποτέ στο σημείο να αναρωτηθείς “γιατί το ανέχτηκα”; Αν δε σε άφηναν σαν την καλαμιά στον κάμπο, να κλαις στα πατώματα, θα μάθαινες να ξανασηκώνεσαι και να παλεύεις; Αν δεν ήταν εκείνη που παραβιάσανε τα όρια σου, θα μάθαινες να τα θέτεις;

Έτσι είναι σου λέω! Στη ζωή μας όλη άνθρωποι έρχονται για κάποιο λόγο. Άλλοι για να μείνουν και άλλοι σα μαθήματα. Το σημαντικό είναι να μάθεις αυτά που σου δίδαξαν ώστε να μη τα επαναλάβεις, να σηκώσεις το κεφάλι και να προχωρήσεις μπροστά! Και όταν τους ξανασυναντήσεις, πες τους ένα μεγάλο “ευχαριστώ” γιατί χωρίς αυτούς, χωρίς αυτά που τράβηξες, δε θα ήσουν αυτό που είσαι σήμερα!