Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας και της τεχνολογίας. Από την ώρα που ανοίγουμε τα μάτια μας μέχρι αργά το βράδυ που θα πέσουμε για ύπνο οι σκέψεις μας έχουν να κάνουν κυρίως με “πρέπει”. Πρέπει να κάνω αυτό, πρέπει να πάω εκεί, πρέπει αυτό, πρέπει το άλλο.

Και τελικά; Πότε ζούμε; Πότε ζεις; Ζεις; Ή απλά επιβιώνεις; Μεγάλωσες σε μια κοινωνία γεμάτη πρέπει και υποχρεώσεις. Από παιδί ακόμα σου λένε “όταν μεγαλώσεις πρέπει να….” Και τελικά με αυτό το άγχος των μελλοντικών “πρέπει” σου κλέβουν και την παιδική ηλικία. Γιατί πως θα ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις της εποχής αν δεν ξέρεις 2 και 3 ξένες γλώσσες, αν δεν αθλείσαι, αν δεν εκείνο, αν δεν το άλλο. Και παιδί; Πότε επιτρέπεται να είσαι απλά ένα παιδί; Κι εσύ; Πότε επιτρέπεται να είσαι απλά εσύ;

Η ζωή είναι λίγη και λήγει. Τα πρέπει δε τελειώνουν. Τα όσα θες και θα ήθελες να κάνεις δε τελειώνουν. Ποτέ!!! Και ναι είναι όλα σημαντικά…ή όχι. Μήπως έτσι μας έμαθαν να πιστεύουμε; Και που θα πάει αυτό; Η ζωή δεν είναι μόνο υποχρεώσεις. Δεν πρέπει πάντα να είσαι μόνος γονιός, εργαζόμενος, σύντροφος ή οτιδήποτε άλλο. Στη ζωή πρέπει και να δίνεις χρόνο για να “είσαι”, έτσι απλά.

Σταμάτα για μια στιγμή και σκέψου. Η μάλλον… μη σκέφτεσαι. Σταμάτα μια στιγμή και απλά να “είσαι”. Χωρίς να κάνεις τίποτα. Κάτσε και αφουγκράσου την καρδιά σου, άκου τους ήχους της φύσης γύρω σου και απλά, μην κάνεις τίποτα. Δε χρειάζεται πάντα να κάνεις. Βρες 5 λεπτά μέσα στη μέρα σου και αρκέσου απλά στο να “είσαι”.

Έλα σε επαφή με τον εαυτό σου, νιώσε κάθε μέρος του κορμιού σου να χαλαρώνει, συντονίσου με τη φύση και απόλαυσε τη στιγμή. Τη στιγμή που δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα από το να “είσαι”.