Έψαχνα προχθές στο κινητό μου τον αριθμό μιας γνωστής για να τη ρωτήσω κάτι. Κι έτσι όπως κατεβαίνω προς το γράμμα Μ βλέπω την καταχώρηση “ΜΗΝ ΑΠΑΝΤΑΣ”. Στην αρχή γέλασα γιατί είχα ξεχάσει πως είναι ακόμα εκεί.

Το γέλιο όμως σβήστηκε γρήγορα από το πρόσωπό μου. Ήρθαν οι μνήμες να με κατακλύσουν μετά από πολύ καιρό και συνειδητοποίησα πως ακόμα λέω ψέματα στον εαυτό μου. Η καταχώρηση κανονικά θα έπρεπε να λέει “ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ”. Γιατί αυτό είσαι…ακόμα…όσο κι αν δε θέλω να το παραδεχτώ.

Γιατί μπορεί αγόρι μου να μην ήσουν ο μόνος άντρας στη ζωή μου, μπορεί να μην ήσουν ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος, ήσουν όμως εκείνος στον οποίο δόθηκα ολοκληρωτικά, εκείνος που ένιωσα πως είναι η αδελφή ψυχή μου, το κομμάτι που έλειπε από τη ζωή μου.

Γιατί ήρθες όταν δε το περίμενα, όταν δεν πίστευα ότι ένας τέτοιος έρωτας μπορεί να συμβεί σε εμένα. Ήρθες και τρύπωσες στη ζωή μου αθόρυβα, την κατέκλυσες, με άλλαξες.

Μαζί σου ξανάγινα ερωτοχτυπημένη έφηβη, άρχισα και πάλι να χαμογελάω, να ονειρεύομαι, να ζω. Ήθελα να περνάω κάθε μου στιγμή κοντά σου, είχα ξεχάσει οτιδήποτε άλλο, ήσουν το κέντρο της ζωής μου.

Αρχίσαμε να σχεδιάζουμε το μέλλον μας, την οικογένειά μας, όπου πηγαίναμε με σύστηνες σα γυναίκα σου κι εγώ σαν άντρα μου. Μιλούσαμε για το πόσα θέλαμε να κάνουμε μαζί, για τα γεράματά μας. Κι όλα μοιάζανε σα ταινία του σινεμά.

Αλλά στη δική μας ταινία δεν υπήρχε ευτυχισμένο τέλος. Γιατί ο άντρα που γνώρισα άλλαξε. Η μπορεί και να ήσουν έτσι κι εγώ να μη το έβλεπα. Ο “άντρας μου” με πρόδωσε όσο κανείς, με τσαλάκωσε όσο κανείς, με απάτησε, μου είπε ψέματα, μου φέρθηκε σα παιχνιδάκι που όταν βαρεθείς το πετάς.

Και ο κόσμος μου σείστηκε, γκρεμίστηκε, και μαζί όλα τα όνειρα, όλα τα χαμόγελα, όλα τα “σ΄ αγαπώ”. Τη μία μέρα ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε για τις πρώτες μας διακοπές μαζί και την επόμενη ανακάλυπτα το πόσο έξω είχα πέσει. Το πόσο ηλίθια ήμουν και το πόσο κοροϊδία είχα φάει.

Δεν πόνεσε τόσο η προδοσία, όσο όλες οι κούφιες υποσχέσεις και τα ψεύτικα όνειρα και σχέδια. Κι εγώ τα ήθελα αυτά γαμώτο! Τα ήθελα μαζί σου. Και ναι μπορεί να προχώρησα παρακάτω αλλά υπάρχουν ώρες που όλα τα “ΓΙΑΤΙ” μου τριβελίζουν το μυαλό. Ώρες σαν αυτή που θα δω κάτι που σε θυμίζει. Όπως το “ΜΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ” στο κινητό μου. Όπως το απωθημένο στο μυαλό και στην καρδιά μου.