Μη με περνάς για χαζή και μην υποτιμάς τη νοημοσύνη μου. Αυτά που ήξερες να τα κάνεις αλλού, όχι σε μένα. Δεν είμαι εγώ φίλε μου από τα κοριτσάκια που έμαθες να χρησιμοποιείς για τα παιχνιδάκια σου και για την τόνωση του “ΕΓΩ” σου. Το ότι σε αφήνω να νομίζεις ότι τρώω τα παραμύθια σου, είναι γιατί έτσι θέλω εγώ!

Και τα ψέμματά σου τα καταλαβαίνω από το πρώτο δευτερόλεπτο που θα τα ξεστομίσεις, και τις δικαιολογίες σου τις μυρίζομαι αμέσως και όλα τα παραμύθια που νομίζεις ότι μου πουλάς. Τι νομίζεις δηλαδή; Ότι είσαι έξυπνος και βρήκες το κορόιδο να το παίξεις γόης;

Όχι φιλαράκι, λάθος σου τα είπανε. Αυτά που ξέρεις εδώ δεν περνάνε. Κι αν σε αφήνω να νομίζεις πως τα καταπίνω αμάσητα, είναι γιατί θέλω να δω πόσο μακριά θα την πας τη βαλίτσα. Πόσο θα πιστεύεις ότι μπορείς να με ξεγελάς. Γιατί πίστεψέ με δεν με ξεγελάς.

Σου έδωσα σημασία, σου άνοιξα την καρδιά μου κι εσύ σκέφτηκες “α ωραία, άλλο ένα θύμα να παίξουμε”. Από αυτό το πλευρό να κοιμάσαι! Θύμα σου δεν πρόκειται να γίνω ποτέ. Κι εκεί που θα πιστεύεις πως με “έριξες”, τότε θα σου κλείσω τόσο δυνατά την πόρτα κατάμουτρα, που δε θα ξέρεις από που σου ήρθε!

Για αυτό σου λέω μαζέψου και άλλαξε πορεία γιατί λάθος πόρτα χτύπησες. Έχουν περάσει πολλοί σαν κι εσένα από τη ζωή μου κι έμαθα πια! Και τα παραμύθια σου να τα λες εκεί που σε παίρνει κι εκεί που σε πιστεύουν. Γιατί εγώ δεν τα τρώω!