Κάποτε εμπιστευόμουν πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα τους ανθρώπους.

Κάποτε η ψυχή μου ήταν ακόμα αγνή, παιδική θα έλεγα…έδινε πολύ και σε πολλούς.

Κάποτε νόμιζα πως όλοι οι άλλοι σκέφτονται και νιώθουν σαν εμένα.

Υπήρξαν άνθρωποι για τους οποίους θα έπεφτα και στη φωτιά, ή μάλλον….έπεσα στη φωτιά.

Και κάηκα, τσουρουφλίστηκα, έγινα έρμαιο στις φλόγες στις οποίες από μόνη μου έπεσα.

Στοιχημάτισα σε ανθρώπους που δεν άξιζαν ούτε λεπτό από το χρόνο μου, γιατί πίστευα. Πίστευα στα λόγια τους, πίστευα στο παραμύθι που με τάιζαν, πίστευα στις καλές προθέσεις τους, πίστευα…πίστευα…πίστευα.

Πίστευα πως αν δώσω, θα το εκτιμήσουν. Πίστευα πως να αγαπώ, θα με αγαπήσουν, πίστευα πως αν νοιάζομαι, θα νοιαστούν. Πόσο έξω έπεσα! Πόσο λάθος έκανα!

Αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που μου υποσχέθηκε κάποιος πως θα είναι εκεί για μένα και το αθέτησε, τώρα θα ήμουν εκατομμυριούχα. Αν βασιζόμουν σε κάθε ένα που μου έλεγε “στηρίξου επάνω μου”, τώρα θα είχα γύψο σε όλο μου το σώμα. Και όντως έχω γύψο, αλλά στην ψυχή μου. Και γύψο και τείχη και αμπάρες και κλειδαριές ασφαλείας και ότι άλλο υπάρχει για να την προστατέψω. Δεν μπορώ ρε φίλη, δεν μπορώ άλλο να εμπιστευτώ, δεν μπορώ να στοιχηματίσω σε κανένα. Δε μπορώ αλλά δε νομίζω πως θέλω κιόλας.

Πονάει ρε φίλη, πονάει πολύ να μη μπορείς να βασιστείς ποτέ και σε κανένα. Πονάει να πρέπει να τα κάνεις όλα μόνος σου, πονάει να νιώθεις σα καράβι μονάχο στο πέλαγος με κύματα που μαίνονται. Πονάει να μη μπορείς να πεις έστω για μια μέρα στον εαυτό σου “οκ χαλάρωσε” γιατί ξέρεις ότι πέρα από εσένα δεν έχεις να περιμένεις τίποτα από πουθενά.

Γίνεσαι δυνατός ναι, γίνεσαι τολμηρός, άφοβος. Αλλά συνάμα γίνεσαι και πιο σκληρός, πιο αδιάφορος, πιο κρύος. Δε το θες ρε γαμώτο αλλά γίνεσαι. Γιατί για να μπορέσεις να αντέξεις όλα αυτά τα βάρη ΠΡΕΠΕΙ να γίνεις. Κι αρχίζεις κι απομακρύνεσαι από τους ανθρώπους, απομονώνεσαι, χάνεσαι στο μικρόκοσμό σου. Είναι επικίνδυνο σου λέω ρε φίλη. Όταν φτάσεις στο σημείο να μην εμπιστεύεσαι, να μη πιστεύεις στους ανθρώπους, γίνεσαι αγρίμι.

Αλλά δε μπορώ σου λέω!! Όσο και να θέλω, δεν μπορώ πια να στοιχηματίσω σε κανένα. Γιατί όλοι μου απέδειξαν πως το μόνο άτομο στο οποίο μπορώ να στοιχηματίσω, το μόνο άτομο στο οποίο να στηριχτώ, είμαι εγώ. Για αυτό λοιπόν βασίζομαι μόνο σε αυτά τα δύο χέρια και δύο πόδια, στοιχηματίζω μόνο στη δική μου καρδιά και στην δική μου ψυχή. Στοιχηματίζω μόνο σε εμένα… μέχρι που ίσως κάποιος να μου αποδείξει το αντίθετο…