Άνθρωποι μόνοι κι ας είναι ανάμεσα σε χιλιάδες.

Άνθρωποι μόνοι στην ψυχή κι ας έχουν παρέα.

Είναι παντού γύρω μας. Και αυξάνονται συνεχώς γιατί ο κόσμος που ζούμε όσο πάει και μας χωρίζει αντί να μας ενώνει. Μια κοινωνία άρρωστη κι εμείς αρρωσταίνουμε μαζί της.

Τι τους οδήγησε στο να επιλέξουν τη μοναξιά; Ή πως κατέληξαν εκεί αν δεν ήταν επιλογή τους; Κανείς δεν ξέρει, πολλοί οι λόγοι.

Έχουν όμως όλοι τους ένα κοινό…κάποτε πίστεψαν πολύ. Πίστεψαν σε άλλους ανθρώπους, πίστεψαν στην αγάπη, στην καλοσύνη..και απογοητεύτηκαν.

Πέρασαν από σχέσεις που τους πλήγωσαν και απογοήτευσαν, αλλά αυτό δεν τους σταμάτησε. Δεν έχουν χάσει την πίστη τους στη δύναμη των συναισθημάτων και των σχέσεων.

Παρ’ όλο που βρίσκονται μόνοι, δεν έχουν παραιτηθεί από την αναζήτηση της αληθινής αγάπης. Ξέρουν ότι η αγάπη είναι ένα ρίσκο και μπορεί να φέρει πόνο, αλλά προτιμούν να ζήσουν με πάθος παρά να μην αγαπήσουν καθόλου. Πιστεύουν στη δύναμη της συνδυασμένης παρουσίας και αγάπης, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να τους πάρει περισσότερο χρόνο να βρουν αυτό που ψάχνουν.

Είναι αυτοί οι μόνοι άνθρωποι που ξέρουν ότι η αγάπη αξίζει τον κόπο και τον πόνο. Παρά την μοναξιά τους, δεν είναι διατεθειμένοι να εγκλωβιστούν σε μια σχέση που δεν τους εκπληρώνει πλήρως. Προτιμούν να περιμένουν τον σωστό σύντροφο, παρά να επιλέξουν μια σχέση μόνο για να μην

είναι μόνοι.

Σε όλα αυτά τα χρόνια της μοναξιάς τους, έχουν μάθει να είναι αυτόνομοι και γεμάτοι ελπίδα. Έχουν ανακαλύψει τη δύναμη της προσωπικής ανάπτυξης και της ενδυνάμωσης του εαυτού τους. Και όταν ο σωστός άνθρωπος εμφανιστεί στη ζωή τους, θα είναι έτοιμοι να τον υποδεχτούν με ανοιχτή καρδιά και πνεύμα.

Έτσι, ας μην ξεχνάμε αυτούς τους μόνους ανθρώπους που κάποτε πίστεψαν πολύ στην αγάπη. Είναι οι άνθρωποι που δεν παραιτούνται από την αναζήτηση της αληθινής σύνδεσης και της πλήρους αγάπης. Και αν κάποια στιγμή συναντήσετε έναν από αυτούς τους μοναχικούς, αφήστε τους να σας μάθουν πόσο πολύ αξίζει να πιστέψετε και εσείς.