Σου λένε πως πρέπει να σταθείς για άλλη μια φορά δυνατή.

Σου λένε πως πρέπει να σηκώσεις το κεφάλι να και να προχωρήσεις, εξάλλου το έχεις κάνει τόσες φορές.

Σου λένε πως πρέπει να σταθείς στα πόδια σου για τα παιδιά σου, τους γονείς σου, τη δουλειά, τους φίλους, τον περίγυρο.

Κι εσύ το μόνο που θες να κάνεις είναι να ανέβεις κάπου ψηλά και να τσιρίξεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου.

Χαμογελάς αναγκαστικά ενώ κρυφά σφίγγεις τις γροθιές σου μέχρι να ματώσουν οι παλάμες σου.

Πνίγεις τους λυγμούς σου στο μαξιλάρι σου τα βράδια και όταν τη μέρα σε ρωτούν αν είσαι καλά, απαντάς “μια χαρά” και τους δείχνεις εκείνο το γνώριμο ψεύτικο χαμόγελο.

Γιατί πρέπει να φανείς δυνατή.

Και ποιος σου είπε βρε κορίτσι μου πως οι δυνατοί δε λυγίζουν; Ποιος σου είπε πως δεν πονάνε; Πως δεν υπάρχουν φάσεις που δε νιώθουν και δε θέλουν να είναι δυνατοί;

Δύναμη δε θα πει να μη λυγίζεις, θάρρος δε θα πει να μη φοβάσαι. Δύναμη θα πει πως ακόμα και όταν λυγίζεις, κάποια στιγμή ξανασηκώνεσαι. Θάρρος θα πει πως όσο κι αν φοβάσαι, τολμάς.

Κι εσύ κορίτσι μου έχεις σταθεί τόσες φορές δυνατή κι έχεις αντιμετωπίσει όλα όσα σου ήρθανε με τόσο θάρρος.

Δικαιούσαι λοιπόν και να λυγίσεις, και να κλάψεις και να τσιρίξεις όσο θες.

Γιατί είσαι άνθρωπος κούκλα μου, είσαι άνθρωπος με ψυχή και πονάς και φοβάσαι και ματώνεις.

Και δε χρειάζεται να δείχνεις ούτε να είσαι συνέχεια δυνατή. Δε χρειάζεται να παίζεις πάντα τον κλόουν για να βλέπουν οι άλλοι πως είσαι καλά. Και στο κάτω κάτω τι σε νοιάζουν οι άλλοι; Δε τους αφορά. Δεν έχεις να δώσεις λογαριασμό σε κανένα.

Γιατί τον πόνο σου εσύ τον ξέρεις, τα δικά σου σωθικά σκίζει. Γιατί εσύ είσαι αυτή που το πρωί δεν έχει δύναμη ούτε να σηκωθεί από το κρεβάτι αλλά σφίγγει τα δόντια και το παλεύει. Γιατί εσύ είσαι αυτή που όταν νιώθει πως ο κόσμος της καταρρέει συνεχίζει και είναι εκεί για όλους.

Σταμάτα κορίτσι μου να κρύβεσαι. Ξέρεις γιατί; Γιατί είναι εντάξει να πονάς. Είναι εντάξει να λυγίζεις. Είναι εντάξει να κάνεις ένα διάλλειμα από το ρόλο της δυνατής. Γιατί είναι εντάξει να μην είσαι εντάξει.