Έχω γνωρίσει τη μοναξιά. Έχω νιώσει το παγωμένο κρύο της σιωπής να τρυπάει τα κόκκαλά μου.

Έχω γνωρίσει γυμνά δωμάτια με τοίχους που σε κοιτάζουν στα μάτια σα να έχουν κάτι να σου πουν, αλλά δε βγάζουν λέξη.

Έχω βιώσει την απώλεια τόσο βαθιά μέσα μου που μου έκοβε την αναπνοή.

Έχω γνωρίσει ψυχική και σωματική εξάντληση σε σημείο που ακόμα και το να σηκωθώ από το κρεβάτι φαινόταν άθλος.

Σκούπισα με τα δάκρυά μου πατώματα, τοίχους και μαξιλάρια και όταν στέγνωσαν χαμογέλασα σα να μη συνέβαινε τίποτα.

Έχω ακούσει την ψυχή μου να παρακαλάει να γιατρευτεί, να με ικετεύει να ενώσω τα κομμάτια της.

Την άκουσα να ζητάει να την ακούσει κάποιος, οποιοσδήποτε…

Έχω νιώσει πως είναι να επιλέγεις τη μοναξιά από φόβο μη κάποιος σκαλίσει τις ακόμα ανοιχτές πληγές σου και τις ξαναματώσει, μη τυχόν σου ανοίξει καινούριες.

Έφτασα στο σημείο να μην εμπιστεύομαι ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό, να μη θέλω να ακούσω ούτε τις σκέψεις μου.

Και όλα αυτά άπειρες φορές.

Κι αναρωτιέμαι… ακούγεται άραγε ο ήχος της καρδιάς όταν σπάει αν δεν είναι κανείς δίπλα σου να την ακούσει; Εξακολουθεί να κάνει ήχο;